Dama pikowa

To już moja druga książka z kolekcji Hachette. Tym razem czytelnicy dostali zbiór czterech historii Aleksandra Puszkina. Przejdźmy zatem do oceny każdej z osobna ;)

"DAMA PIKOWA" - 8/10
Historia bardzo ciekawa, krótka, z dobrze zarysowanymi postaciami, z dobrym zakończeniem. Historia z morałem, niezwykle klimatyczna. "Dama pikowa" to zaledwie z 30 stron, które pochłania się bardzo szybko, to także uniwersalna historia, która pozostaje w pamięci. O to chyba chodziło. Polecam absolutnie.

"DUBROWSKI" - 9/10
Historia, która najbardziej mi się podobała. Znajdziemy tu nieszczęśliwą miłość, konflikty, tragedie, sceny z życia szlacheckiego, przewrotność losu. Polecam, bardzo dobra historia, świetnie napisana.

"MURZYN PIOTRA WIELKIEGO" - 7/10
Już od początku historia bardzo mnie zaciekawiła. Byłam ciekawa dalszych losów bohaterów. Byłam ogromnie rozczarowana, kiedy okazało się, że opowiadanie nie jest dokończone. Wielka szkoda.

"CÓRKA KAPITANA" - 6/10
To opowieść o silnej miłości młodego żołnierza i córki kapitana wzbogacona o bogate wydarzenia i postacie z powstania chłopskiego Pugaczowa. Dobre, interesujące, bez zbędnych, przydługich opisów. Miło się czytało, dobrze wspominam, ale jakoś szczególnie mnie nie porwało.

"Dama pikowa" pokazuje jak piękna może być literatura piękna.
Wszystko tu jest piękne: piękny język (nawet bym rzekła obłędny; zwłaszcza jak się czyta w oryginale), piękny pomysł, piękne zakończenie.
Ideał i niezrównany wzór, taki diamencik cudowny, brylancik.

A o czym jest ta perełka literatury światowej? Czytając wydaje się, że jest to cudne studium człowieka przeżartego trucizną hazardu (ale nie że traci pieniądze; jest ostrożny ale serce już jest zakażone tą chorobą). Tak się wydaje, aż tu na samym końcu autor robi psikusa, zatacza zgrabne kółeczko do pierwszego zdania, otwierającego opowieść i obrysowuje to kółeczko tytułem. Wtedy widać, że szyfrem do książki jest jej pierwsze zdanie, zacytowany fragment z księgi wróżb: „Dama pikowa oznacza skrytą nieżyczliwość”. A zatem to nie o hazardzie...

Jak ja uwielbiam takie zaskoczenia, układanki.
Kocham takie książki, które czyta się w godzinę, a rozgryzać je można godzin 5 i jeszcze mało.
Pięknie doprawdy pomyślany jest ten drobiazg.

Bibliotekarka była bardzo miła i zaczęła wychwalać romanse Puszkina, kiedy zobaczyła, co wypożyczam, po czym zaczęła ostro i z miłym uśmiechem krytykować dzisiejsze "romansidła". :D
Najlepsze było jednak to (i nie omieszkałam jej o tym potem powiedzieć), że to była pierwsza książka Puszkina, jaką kiedykolwiek wypożyczyłam.

Damę pikową bardzo chciałam przeczytać, bo sądziłam, że skoro ktoś zrobił z niej operę, to stwierdziłam, że na pewno nie pożałuję, jeśli zawieszę na niej oko. Okazało się, że to nowela, a ja akurat szukałam czegoś cieniutkiego na święta, bo chyba bym oszalała czytając jedynie "Lalkę" i "Zbrodnię i karę" do końca tego roku.
Skończyłam ją po półtorej godziny i jestem skłonna pokłonić się Aleksandrowi Puszkinowi.
Ostatecznie trochę mnie rozgniewał ten cały Herman, ale dobrze, że chociaż Liza dobrze skończyła.
Książka mnie nie rozczarowała, a nawet przeciwnie, co ostatecznie przekonało mnie, żeby dać sobie na trochę spokój ze współczesną literaturą, często bardziej męczącą i wymagającą połączenia dwóch, trzech gatunków literackich, żeby stworzyć bestseller. Tu wszystko jest lekkie, autor nie potrzebuje robić z nas kretynów, jak zwykło się to udawać współczesnym pisarzom, tu nie ma zagadki, nad którą trzeba medytować, tutaj trzeba tylko poczekać, a nawet gdyby Hrabina nie wróciła z zaświatów, to hipotetyczne zakończenie tej historii byłoby równie budujące, co to przedstawione w noweli.

Na jednej z grup mamy teraz tydzień z literaturą rosyjską, to postanowiłam upiec trzy pieczenie, na jednym ogniu. Bo po pierwsze rosyjska literatura, po drugie klasyka, a po trzecie trup z półki bo akurat Puszkin już swoje odleżał przy łóżku. Wprawdzie miał być czytany Jeździec miedziany, ale akurat wyjęła mi się Dama pikowa a że to taki klasyk, którego grzech nie znać to się wzięłam. A… opowiadanie ma jakieś czterdzieści stron, więc jeden wieczór i po krzyku.

Krótkie opowiadanie opisuje historię Hermana, roztropnego Niemca, który bywając w kasynach jednak nie gra. Jednego wieczoru słyszy historię o pewnej tajemnicy związanej z kartami. Postanawia u źródła dowiedzieć się o sekrecie trzech kart i zaczyna wystawać pod oknem pewnej hrabiny. Czy przyniesie mu to upragniony sukces?

Opowiadanie, to właściwie krótkie opowiadanko, więc nie ma co się rozpisywać. Siły nadnaturalne, podstęp i intryga. Czyta się prędko, ale mnie nie porwało. Chociaż… wiadomo byłam ciekawa, jaka to tajemnica, czy Niemiec ją pozna i czy faktycznie zbije fortunę. Ponieważ to moje początki znajomości z Puszkinem to nawet nie mam czego porównywać. Tekst jest skąpy, bo co tu liczyć. Przecież nie doliczę opowiadania do przeczytanych książek ;)