Reportaż o Islandii, który w dość złożony i wiarygodny sposób przedstawia życie mieszkańców tej surowej wyspy. Poza czystymi faktami, podawanymi nam z jak największą dokładnością, znajdziemy tutaj również nutkę poetyckości, gdy w grę wchodzą wątki refleksyjne, związane z odczuciami, emocjami gromadzonymi wokół ważnych dla kraju kwestii. Autorzy książki (również twórcy bloga icestory.pl) zbierają historie pojedynczych ludzi: tych, którzy pamiętają Islandię sprzed jej "turystycznej kariery", tych którzy próbują do obecnych zmian jakoś się przystosować. Islandia, jaka rysuje się przed naszymi oczyma: przyciąga swoją surowością, fascynuje swym nieokiełznaniem, nieprzewidywalnością, podbnież też z tych powodów straszy: bo jak to by było egzystować w miejscu, gdzie musisz bać się o to co tej nocy zgotuje ci nie znająca litości natura? Widzimy Islandię, z jednej strony jako raj na ziemi: gdzie jeszcze wciąż (mimo że ta era dobiega końca) możesz odnaleźć miejsca, w których panuje spokój, cisza - gdzie możesz znaleźć ukojenie w ramionach nieskażonej, zapierającej dech w piersiach przyrody. Z drugiej zaś strony, autorzy próbują zdemitologizować ten obraz krainy "mlekiem i miodem płynącej" - mówią, słowami również swoich rozmówców, o Islandii jako kraju pełnym opuszczonych, do cna zrujnowanych domów, upadłych przetwórni, o kryzysach ekonomicznych, o wygórowanych cenach mieszkań, o prężnie rozwijającej się turystyce pełnej przekrętów
"Mieszkańcy uchodzą za mistrzów marketingu. Potrafią opchnąć turystom zdrowe islandzkie powietrze w puszkach, zrobić muzeum ze znalezionych na strychu rupieci albo oferować pół litra wody za 250 koron"
, o turystach którzy przeżywają zawód "bo brak tu Mcdonalda czy klubów ze striptizem".

Poznajemy Islandię z każdej możliwej strony: tej lepszej, jak i tej nieco gorszej. Wciąż zachwyca swym wyjątkowym wulkanicznym krajobrazem, fiordami, lodowcami czy zorzami polarnymi. Wciąż jest zjawiskowo, ze szczyptą magii, którą przepełniona jest islandzka kultura (nurzanie się w opowieściach niesamowitych pełnych elfów, w które faktycznie duża część Islandczyków gorliwie wierzy). Prócz tych wybuchów zachwytu, podczas lektury wiele wątków skłania do smutnej refleksji. Dziewicza Islandia powoli znika z powierzchni ziemi, a w jej miejsce wkracza Islandia: zanieczyszczona (bardzo przygnębiający wątek o działaniu huty aluminium), zadeptana przez ciekawskich turystów.

Wycieczka po starych, opuszczonych budynkach staje się pretekstem do poznania prawdziwej głębi ludzkich historii. Autorzy zaś w sposób bardzo subtelny te historie nam przedstawiają. Czytelnik wchodzi w nie w sposób całościowy, przeżywa i przede wszystkim: o nich nie zapomina.

Bardzo dobry reportaż: powoduje ciekawość, chęć by zasmakować tej Islandii osobiście, by samemu się w jej kulturze zanurzyć. Przedstawione historie pozwalają sięgnąć dalej niż jest w stanie sięgnąć turystyczne oko. Dzięki tej lekturze poznajemy prawdziwą Islandię - jak każde miejsce - niedoskonałą, choć w swej niedoskonałości wciąż piękną i zjawiskową.

"Wszystko co posiadamy, pochodzi z ziemi, dlaczego mamy odbierać jej głos? Nie znajdziemy Islandczyka gotowego przesunąć kamień, gdyby się wcześniej dowiedział, że mieszkają na nim elfy. Nie zrobiłby tego za żadne pieniądze. Ziemia jest energią, my jesteśmy energią. Elfy również."

Polecam wszystkim, którzy o Islandii wiedzą niewiele, a chcieliby wiedzieć więcej bądź tym, którzy wiedzą sporo, ale obraz w ich głowach jest wciąż nieco zniekształcony. Lektura otwiera oczy i to szeroko.

Reportaż o Islandii, który w dość złożony i wiarygodny sposób przedstawia życie mieszkańców tej surowej wyspy. Poza czystymi faktami, podawanymi nam z jak największą dokładnością, znajdziemy tutaj również nutkę poetyckości, gdy w grę wchodzą wątki refleksyjne, związane z odczuciami, emocjami gromadzonymi wokół ważnych dla kraju kwestii. Autorzy książki (również twórcy bloga...