Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Przyznam, że uroniłam na niej łzę. Piękna opowieść o przemijaniu, o różnicy czasów, w jakich przyszło żyć naszym dziadkom. Zaczynali w przedwojennej Polsce, pod zaborami, a co niektórzy zdołali dożyć czasów powojennych, tak bardzo różnych. Po przeczytaniu tej książki mogą nawijac się różne pytania dotyczące sensu życia, nauki, wszystkiego. Było kilka szczegółów, które wydają mi się niezbyt prawdopodobne w latach 20/30 ubiegłego wieku, ale nie zmieniają one mojej opinii o książce. Wydaje mi się, że jeszcze do niej wrócę. Polecam.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki. Przyznam, że uroniłam na niej łzę. Piękna opowieść o przemijaniu, o różnicy czasów, w jakich przyszło żyć naszym dziadkom. Zaczynali w przedwojennej Polsce, pod zaborami, a co niektórzy zdołali dożyć czasów powojennych, tak bardzo różnych. Po przeczytaniu tej książki mogą nawijac się różne pytania dotyczące sensu życia, nauki,...

Mój numer jeden. Niezwykła opowieść o przemijaniu, jednocześnie ukazująca 100lat trudnego etapu polskiej historii. Absolutnie piękna. Kto z nas nie tęskni za beztroskimi latami dzieciństwa? A gdyby tak znów kobiety mogły być damami, a mężczyżni mężczyznami?

Mój numer jeden. Niezwykła opowieść o przemijaniu, jednocześnie ukazująca 100lat trudnego etapu polskiej historii. Absolutnie piękna. Kto z nas nie tęskni za beztroskimi latami dzieciństwa? A gdyby tak znów kobiety mogły być damami, a mężczyżni mężczyznami?

Przyznam, ze ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jak szybko ucieka życie, jak jest inne od naszych wyobrażeń. Książka do, której będę powracać. Warto przeczytać. Skłania do refleksji nad własnym życiem.

Przyznam, ze ta książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Jak szybko ucieka życie, jak jest inne od naszych wyobrażeń. Książka do, której będę powracać. Warto przeczytać. Skłania do refleksji nad własnym życiem.

Bardzo ciepła opowieść. Główna bohaterka trochę kontrowersyjna. Polecam

Bardzo ciepła opowieść. Główna bohaterka trochę kontrowersyjna. Polecam

Stara kobieta mieszkająca w domu opieki wspomina swoje życie . Pobudza do refleksji nad przemijaniem.

Stara kobieta mieszkająca w domu opieki wspomina swoje życie . Pobudza do refleksji nad przemijaniem.

Książka ukazuje w 100% zawiły wiek XX ... Historia dająca do myślenia ... Dzisiejsze wymyślne problemy ludzi są niczym w porównaniu z tymi pokazanymi tutaj. Gdyby więcej osób czytało tego typu książki i wyciągało z nich jakiekolwiek idące dalej wnioski świat byłby lepszy. Polecam wszystkim ! Główna bohaterka na końcu zapytała czy życie pod zaborami było takie złe? Miała dom, ciepło rodzinne,szczęśliwe dzieciństwo wszystkiego pod dostatkiem... Do 1939 ... Smutna historia ...

Książka ukazuje w 100% zawiły wiek XX ... Historia dająca do myślenia ... Dzisiejsze wymyślne problemy ludzi są niczym w porównaniu z tymi pokazanymi tutaj. Gdyby więcej osób czytało tego typu książki i wyciągało z nich jakiekolwiek idące dalej wnioski świat byłby lepszy. Polecam wszystkim ! Główna bohaterka na końcu zapytała czy życie pod zaborami było takie złe? Miała...

Bardzo dobra książka.
Historia Jadzi bardzo mnie poruszyła.
Nawet zastanawiam się czy ostatecznie ją lubię czy jej nie lubię. Jej postępowanie wobec syna i rujnowanie mu życia jest trochę przykra

Bardzo dobra książka.
Historia Jadzi bardzo mnie poruszyła.
Nawet zastanawiam się czy ostatecznie ją lubię czy jej nie lubię. Jej postępowanie wobec syna i rujnowanie mu życia jest trochę przykra

Skojarzynki:
wojna * życie * upartość * Niemcy * patriotyzm * smutek * syn

Kolejna książka nieznanej mi dotąd autorki, z wymiany, wybrana właściwie przypadkowo. Z okładką szału nie ma, choć muszę przyznać po zastanowieniu, że jest ciekawa. Pomyślałam, że czeka mnie historia z przełomu wieków i nie pomyliłam się. Obyczajowa, ciekawie opowiedziana, wciągająca historia.



Bohaterką powieści jest Jadwiga Jaskólska, której życie obserwujemy dwutorowo. W pierwszej odsłonie poznajemy stuletnią już Jadzię, mieszkającą w domu opieki, "na pensji", jak sama uważa z powodu postępującej sklerozy. W kolejnych rozdziałach zaś towarzyszymy jej od chwili narodzin w 1906 roku, poprzez lata dzieciństwa, nauki na pensji dla dziewcząt z dobrych domów, okres panieństwa po powrocie ze szkoły, a wreszcie małżeństwo i dorosłe życie.


Podobały mi się ówczesne stosunki międzyludzkie, bliskie relacje rodzinne i nacisk na tradycję, ale nie wiem, czy chciałabym żyć w czasach Jadzi. Całowanie rodziców w rękę, zwracanie się "proszę mamy", "proszę taty" czy "proszę brata", decydowanie rodziców o losie córki na wydaniu, lęk przed mezaliansem czy prowadzone przez zakonnice pensje przygotowujące dziewczęta do roli damy i pani domu. To zdecydowanie nie dla mnie. Jednak przyjemnie się o takich czasach czytało. Obserwowanie Jadzi, poznawanie jej przemyśleń i zmieniających się wokół niej realiów też było interesujące. Jej życie nie do końca potoczyło się tak, jak marzyła, ale odziedziczyła charakter mi ojcu, a siłę po matce, więc radziła sobie mimo przeciwności, które ją spotykały. Dzisiaj powiedziano by o niej, że ma "niewyparzoną gębę"...

Tło historyczne zarysowane w sam raz sprawiało, że osadzone w trudnych dla Polski czasach perypetie Jadzi, jej rodziny i przyjaciół były pełniejsze.



Bardzo spodobał mi się styl autorki, bez niepotrzebnego patosu, martyrologii i tego typu romantyzmów, które można spotkać w książkach dotyczących wojennych czasów i walki Polaków za ojczyznę. Tutaj najważniejsze były dzieje Jadwigi, jej spojrzenie na świat, nauki, jakie wynosiła z różnych sytuacji i zdarzeń.

Przyznam, że irytowała mnie ta stuletnia staruszka, uparta jak osioł i nie dająca sobie wytłumaczyć oczywistych rzeczy. Niemiła, nieuprzejma, nienawidząca synowej do granic możliwości. Matka jedynego syna. Aż trudno uwierzyć, że w takiej drobnej starszej pani tyle było jadu i złośliwości.

Smaczek na zakończenie:

"Aleksy poprosił Jadzię do pierwszego wspólnego tańca. Prowadził świetnie, nie ściskał jej ani nie podduszał. Pomyślała, że powinna mu o tym powiedzieć, bo mężczyźni, podobnie jak kobiety, chętnie słuchali komplementów.
- Wcale nie widać, żeby pan Aleksy tez uczył się tańca u panny Lulu. Świetnie pan prowadzi.
Pytanie wyraźnie wprawiło go w osłupienie.
- Nie bardzo rozumiem, panno Jadko?
- Mówię o czasach, kiedy mieszkaliście w bursie.
- Kto pannie Jadce powiedział o tej... jakiejś Lulu?
- Karl bardzo chwalił ją i jej koleżanki. Sądząc jednak po umiejętnościach Karla, te panny niewiele umiały.
- Po jakich umiejętnościach Karla? - spytał z lekką paniką w głosie.
- Tanecznych, a jakich? [...]"

Powieść ta skojarzyła mi się z inną historią, "Pamiętnikiem matki" autorstwa Marcjanny Fornalskiej. Czas i realia te same, ale tutaj bohaterka była córką chłopa pańszczyźnianego, a nie dość zamożnego zduna, jak Jadwiga. Wprawdzie Marcjanna była komunistką, ale przyznaję się od razu, że części politycznej już nie czytałam. Skupiłam się na początku tej historii i jej losach wojennych, a komunistyczne akcenty ominęłam.

Polecam obie powieści :-)

Skojarzynki:
wojna * życie * upartość * Niemcy * patriotyzm * smutek * syn

Kolejna książka nieznanej mi dotąd autorki, z wymiany, wybrana właściwie przypadkowo. Z okładką szału nie ma, choć muszę przyznać po zastanowieniu, że jest ciekawa. Pomyślałam, że czeka mnie historia z przełomu wieków i nie pomyliłam się. Obyczajowa, ciekawie opowiedziana, wciągająca historia.

...

Wojna i okupacja odmienily spojrzenie Jadzi na swiat i ludzi. A pozniejsza rzeczywistosc okreslila na nowo co kobiecie wypada a co nie. U kresu swojej ziemskiej wedrowki wspomina cale swoje zycie. I jak kazdy miala dobre i zle chwile. Jedno jest pewne jej dwuletnia nauka w wytwornej pensji dla panien niewiele jej w zyciu pomogla. Lecz takie to byly czasy w ktorych zyla i ktorych bronila.

Wojna i okupacja odmienily spojrzenie Jadzi na swiat i ludzi. A pozniejsza rzeczywistosc okreslila na nowo co kobiecie wypada a co nie. U kresu swojej ziemskiej wedrowki wspomina cale swoje zycie. I jak kazdy miala dobre i zle chwile. Jedno jest pewne jej dwuletnia nauka w wytwornej pensji dla panien niewiele jej w zyciu pomogla. Lecz takie to byly czasy w ktorych zyla i...

Historia stuletniej Jadwigi, która jest dość upartą osobą. Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami. Wychowywana przed wojną /skończyła dwa lata pensji dla panien/ na przykładną panią domu jest ulubienicą ojca. Wychodzi za mąż dość późno /jak na tamte czasy/, ale w osobie Aleksego odnajduje prawdziwą miłość. Gdy wybucha wojna, jej dziecko /Paweł/ ma kilka miesięcy. Mąż zostaje zdradzony przez kolegę i rozstrzelany przez Niemców. Jadwiga po trzech latach małżeństwa zostaje skazana na walkę o byt i przetrwanie. Musi przetrwać wojnę, mimo, że życie bez ukochanego nie jest łatwe. I może wtedy coraz bardziej staje się silną i upartą kobietą. Jej syn jest dla niej wszystkim. Powieść raczej smutna. Wspomnienia Jadwigi, powroty do lat młodości, nieraz kłopoty z pamięcią... W zasadzie starałam się zrozumieć główną bohaterkę, bo jej życie nie było usłane różami.
Książka jest nawet ciekawa, ale trochę byłam nią znużona.

Historia stuletniej Jadwigi, która jest dość upartą osobą. Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami. Wychowywana przed wojną /skończyła dwa lata pensji dla panien/ na przykładną panią domu jest ulubienicą ojca. Wychodzi za mąż dość późno /jak na tamte czasy/, ale w osobie Aleksego odnajduje prawdziwą miłość. Gdy wybucha wojna, jej dziecko /Paweł/ ma kilka miesięcy. Mąż...