„Druga część dokładniejsza”
„Godzina Detektywów” to druga część cyklu dotyczącego historii kryminologii. Teoretycznie można ją czytać nie znając tomu pierwszego, praktycznie warto zachować kolejność.
Tom drugi omawia tylko dwie dziedziny przydatne w rozwiązywaniu zagadek z rubieży zbrodni: serologię i analizę śladów.
Nauka o krwi zajmuje najwięcej miejsca i jest bardzo rozbudowana. Część o śladach skupia się w większości na włosach i jest skromniejsza.
Autor prowadzi rozważania podpierając się rzeczywistymi przypadkami zabójstw. Czyni to lekturę bardzo atrakcyjną pod względem rozwiązywania zagadek. Objaśnienia są proste i może je pojąć „niewyuczony” czytelnik. To wielka zaleta tej książki.
Dużo miejsca zajmują życiorysy naukowców. Z jednej strony to dobrze, bo to o nich i ich odkryciach jest książka, z drugiej spowalniają one akcje.
Całościowo książka jak najbardziej na plus i do polecenia każdemu pełnoletniemu czytelnikowi. Ta pełnoletniość jest ważna, gdyż opisy niektórych zbrodni i gwałtów są drastyczne i nie dla osób o słabych nerwach.
Każdy miłośnik kryminałów powinien ją znać.

„Druga część dokładniejsza”
„Godzina Detektywów” to druga część cyklu dotyczącego historii kryminologii. Teoretycznie można ją czytać nie znając tomu pierwszego, praktycznie warto zachować kolejność.
Tom drugi omawia tylko dwie dziedziny przydatne w rozwiązywaniu zagadek z rubieży zbrodni: serologię i analizę śladów.
Nauka o krwi zajmuje najwięcej miejsca i jest bardzo...

Uporządkowana, wnikliwa, dokładna. Jestem zachwycona tą książką. Zgadzam się z opiniami innych - opisy eksperymentów i badań naukowych są nudne i trudne w odbiorze, ale nie jest ich dużo. Za to z pewnością zwiększają wartość całego opracowania.

Uporządkowana, wnikliwa, dokładna. Jestem zachwycona tą książką. Zgadzam się z opiniami innych - opisy eksperymentów i badań naukowych są nudne i trudne w odbiorze, ale nie jest ich dużo. Za to z pewnością zwiększają wartość całego opracowania.

Coś tu poszło nie tak... Nie wiem, czy to wina autora, czy kwestia tłumaczenia, nie zdołałam przebrnąć przez tę książkę i porzuciłam ją w drugiej połowie. Całość była zawiła, czasami nie docierało do mnie to, co czytam, miejscami nudziło. Rozczarowałam się, ponieważ bardzo mi się podobało "Stulecie detektywów", które tak mnie wciągnęło, było tak ciekawe i jasne, że byłam nim zachwycona. Spodziewałam się czegoś na podobnym poziomie, ale niestety, różnica między tymi książkami jest ogromna :(

Coś tu poszło nie tak... Nie wiem, czy to wina autora, czy kwestia tłumaczenia, nie zdołałam przebrnąć przez tę książkę i porzuciłam ją w drugiej połowie. Całość była zawiła, czasami nie docierało do mnie to, co czytam, miejscami nudziło. Rozczarowałam się, ponieważ bardzo mi się podobało "Stulecie detektywów", które tak mnie wciągnęło, było tak ciekawe i jasne, że byłam...

Pierwszy i drugi tom to jedność, nie może być innej oceny.

Pierwszy i drugi tom to jedność, nie może być innej oceny.

Nie tak wciągająca i mniej zaskakująca niż książki nt. historii medycyny, ale trzyma poziom. Miejscami trudno przyswajalna - rozciągające się kilka strone suche opisy logiki odkryć i dochodzeń mogłyby być uzupełnione jakimiś obrazkami, bo i tak trzeba by robić notatki, żeby za tym nadążyć. No i zastanawiałem się, czemu autor zatzymał się na latach ~70-tych i nie poruszył wcale tematyki nowszych i IMO bardziej interesujących technik (mam na myśli przede wszystkim DNA).

Nie tak wciągająca i mniej zaskakująca niż książki nt. historii medycyny, ale trzyma poziom. Miejscami trudno przyswajalna - rozciągające się kilka strone suche opisy logiki odkryć i dochodzeń mogłyby być uzupełnione jakimiś obrazkami, bo i tak trzeba by robić notatki, żeby za tym nadążyć. No i zastanawiałem się, czemu autor zatzymał się na latach ~70-tych i nie poruszył...

Nie to co tom pierwszy. Tutaj mamy w większości do czynienia ze studium naukowych osiągnięć w kryminalistyce, niż z wciągającymi historiami (jak to zazwyczaj u pana Thorwalda). To znaczy, nadal takowe występują, ale już nie w takim natężeniu i czasami umysł się zamyka na ilość informacji o włóknach i NAA.

Nie to co tom pierwszy. Tutaj mamy w większości do czynienia ze studium naukowych osiągnięć w kryminalistyce, niż z wciągającymi historiami (jak to zazwyczaj u pana Thorwalda). To znaczy, nadal takowe występują, ale już nie w takim natężeniu i czasami umysł się zamyka na ilość informacji o włóknach i NAA.

Świetnie napisana książka, która prowadzi nas przez historie kryminalistyki w zajmujący sposób. Polecam
Wszystkim zainteresowanym kryminalistyką.

Świetnie napisana książka, która prowadzi nas przez historie kryminalistyki w zajmujący sposób. Polecam
Wszystkim zainteresowanym kryminalistyką.

Był czas, że zaczytywałem się książkami spod znaku Thorwalda :-) Sam już nie wiem, które skrzydło głównych zainteresowań autora: kryminalistyka czy medycyna, było dla mnie bardziej frapujące. Tematyka tej książki to właściwie kontynuacja naukowego aspektu wiedzy kryminalistycznej znanej ze „Stulecia detektywów”. Wybrane przypadki zbrodni, na których autor prezentuje rozwój nauk mających na celu wskazać sprawców zwłaszcza w zaciszu laboratorium – trochę na zasadzie „tarcza i miecz”. Dużo miejsca poświęcono badaniom krwi. Pamiętam jednak, że w przypadku akurat tego tomu odczuwałem pewne znużenie podczas czytania. Niekiedy ilość nazwisk oraz spraw bywała zatrważająca, a zbyt duża ilość szczegółów nie posłużyła tej książce. A uważnej lekturze nie służył dość drobny druk i mała ilość światła pomiędzy wierszami (wydanie z roku 1993). Dziś patrzę na ten tom nieco łagodniejszym okiem.

Był czas, że zaczytywałem się książkami spod znaku Thorwalda :-) Sam już nie wiem, które skrzydło głównych zainteresowań autora: kryminalistyka czy medycyna, było dla mnie bardziej frapujące. Tematyka tej książki to właściwie kontynuacja naukowego aspektu wiedzy kryminalistycznej znanej ze „Stulecia detektywów”. Wybrane przypadki zbrodni, na których autor prezentuje rozwój...

Oprócz świetnych, opartych na faktach historii kryminalnych w klimacie godnym A. Christie, w książce fascynuje także aspekt naukowy i to, jak długo zajęło kryminologii dojście do stanu obecnego. Zdecydowanie męczą, natomiast, okrutnie namnożone nazwiska i nazwy laboratoriów, placówek badawczych itp., a także zdania wielokrotnie złożone, przy których już w połowie zatraca się jakiekolwiek pojęcia na temat tego, czego tyczy się wypowiedź. Dodatkowy minus za błędy w druku - brak spacji, zamiana ą z ę itp. oraz bardzo poślednie tłumaczenie.

Oprócz świetnych, opartych na faktach historii kryminalnych w klimacie godnym A. Christie, w książce fascynuje także aspekt naukowy i to, jak długo zajęło kryminologii dojście do stanu obecnego. Zdecydowanie męczą, natomiast, okrutnie namnożone nazwiska i nazwy laboratoriów, placówek badawczych itp., a także zdania wielokrotnie złożone, przy których już w połowie zatraca...

To jest niesamowite, jak cegła mająca 720 stron, może człowieka zafascynować. Historia badań śladów krwi, pyłków roślin i innych śladów pozostawionych na miejscach morderstw. Wszystko opisane na podstawie autentycznych przypadków i każdy rozdział zakończony mniej więcej w tym stylu: i właśnie to wydarzyło się gdzieś tam. Nie mogłam nie przejść do następnego rozdziału, żeby nie dowiedzieć się co się wydarzyło gdzieś tam. To druga po "Stuleciu chirurgów" książka tego autora, którą przeczytałam i już nie mogę się doczekać, kiedy uda mi sie dorwać następną. Szczerze polecam.

To jest niesamowite, jak cegła mająca 720 stron, może człowieka zafascynować. Historia badań śladów krwi, pyłków roślin i innych śladów pozostawionych na miejscach morderstw. Wszystko opisane na podstawie autentycznych przypadków i każdy rozdział zakończony mniej więcej w tym stylu: i właśnie to wydarzyło się gdzieś tam. Nie mogłam nie przejść do następnego rozdziału, żeby...