Ktoś może powiedzieć, że to tematyka mocno już „oklepana”, bo okładkami książek o futbolu hiszpańskim można by wytapetować sporej wielkości salon, ale jest to jeden z tych motywów, które nigdy się nie nudzą. Bo ile autorów, tyle jest spojrzeń na całość zagadnienia i za każdym razem czytelnik dowiaduje się nowych ciekawostek. Przy tego typu publikacjach zawsze można się oczywiście przyczepić, że o pewnych kwestiach jest zbyt mało treści, a o innych za dużo, ale to trochę tak jak z koncertem legendarnej grupy rockowej - ile nie trwałby koncert, zawsze można nieco pomarudzić, że zabrakło jednego czy drugiego szlagieru.
Nie wolno przy tym pominąć faktu, że tak naprawdę nie jest to książka jedynie o futbolu. Na ponad 350 stronach regularnie przewijają się też bowiem wątki polityczne, społeczne, kulturowe i historyczne. W końcu piłka nożna w Hiszpanii to coś więcej niż tylko jeden ze sposobów na spędzanie wolnego czasu, a autor książki to ktoś więcej niż tylko zwykły dziennikarz sportowy. Bo choć w Polsce najlepiej jest on znany ze stricte piłkarskich pozycji – na czele z takimi tytułami jak „Ręka Boga. Życie Diego Maradony” oraz „Barca. Życie, Pasja, Ludzie” – to ma też w swoim dorobku książkę poświęconą wojnie o Falklandy „The land that lost its heroes” czy postaci papieża Franciszka „The Pope of Good Promise”. Co istotne, „Piłkarska furia” nie jest też książką pisaną tylko zza biurka – o czym czytelnik szybko zorientuje się, chłonąc kolejne opowiastki będące efektem licznych podróży autora po Hiszpanii. Podobnie jak w pozostałych opisywanych pozycjach, tak i w tej nie brakuje również anegdotek, które mogą rozbawić uczestników niejednego spotkania – i to niekoniecznie związanego z futbolem.
Lektura książki Burnsa niesie też za sobą całkiem przyjemne ryzyko tego, iż planowanie zbliżających się wakacji czytelnik ograniczy tylko do terytorium Hiszpanii. Wszystko po to, aby osobiście poczuć choć odrobinę tamtejszej fascynacji futbolem i zobaczyć niektóre z opisywanych miejsc. I to musi to być od razu wcale Madryt (skąd pochodzi autor) lub Barcelona (gdzie znajduje się jego ulubiony klub) – równie dobrze może to być urokliwa Andaluzja, intrygujący Kraj Basków czy klimatyczna Walencja. Dziś Hiszpania to synonim wszystkiego co najlepsze w światowej piłce, ale ciągle stosunkowo niewiele osób zdaje sobie sprawę, jak wyglądały początki futbolu w tej części Europy. Burns z właściwym sobie wdziękiem wypełnia te luki, pokazując okoliczności pierwszych kopnięć piłki i pierwszych meczów, powstania ligi i stopniowego rozwoju reprezentacji. Daje też możliwość „spotkania” z osobami, które wywarły największy wpływ na rozwój hiszpańskiego piłkarstwa – od charyzmatycznych prezesów, przez genialnych piłkarzy, po błyskotliwych szkoleniowców i postacie, które pozornie z futbolem nie powinny mieć wiele wspólnego.
Co więcej, Burns umiejętnie urozmaica swoją narrację barwnymi cytatami oraz unikatowymi fotografiami. A język, którego używa, powoduje, iż niektórzy mówią nawet o „Piłkarskiej furii” niemal jako o książce podróżniczej. Imponująca jest także umieszczona na końcu obszerna bibliografia - ukazująca „w pigułce” cały wysiłek włożony przez autora. Dlatego napisać, że finalny efekt robi piorunujące wrażenie, to jak nic nie napisać. I myślę, że zgodzą się z tym nawet ci, którzy do tej pory nie mieli większej styczności z hiszpańską piłką.

Ktoś może powiedzieć, że to tematyka mocno już „oklepana”, bo okładkami książek o futbolu hiszpańskim można by wytapetować sporej wielkości salon, ale jest to jeden z tych motywów, które nigdy się nie nudzą. Bo ile autorów, tyle jest spojrzeń na całość zagadnienia i za każdym razem czytelnik dowiaduje się nowych ciekawostek. Przy tego typu publikacjach zawsze można się...