„Kryształowe serca” to niepublikowana jeszcze powieść Augusty Docher. Z jej pierwszymi rozdziałami można zapoznać się na wattpad oraz na blogu autorki. Ja dostąpiłam zaszczytu przeczytania pliku recenzenckiego, za co jestem ogromnie wdzięczna, gdyż była to prawdziwa czytelnicza uczta.

Fabianę Czekaj poznajemy w chwili, gdy jej związek z niespełnionym (na własne życzenie) muzykiem Tymonem zaczyna ulegać powolnej destrukcji. Wprawdzie pracująca jako fotomodelka dziewczyna ze względu na oryginalna urodę nie musi narzekać na brak zleceń, to jednak z trudnością wiąże koniec z końcem. Utrzymanie z otrzymywanej nieregularnie pensji dwóch osób, z których jedna nie dość, że nie uzyskuje żadnych dochodów, to jeszcze trwoni ciężko zarobione przez Fabianę pieniądze na hazard, musi skończyć się kłopotami finansowymi. Mimo to dziewczyna trwa lojalnie przy ukochanym, nie chcąc dostrzec jego prawdziwej natury. Tak jest do czasu, gdy Tymon dopuszcza się fizycznego ataku. Dopiero wtedy z oczu spadają łuski i Fabianie ukazuje się cała prawda o ukochanym.
Dziewczyna nie ma czasu na zastanawianie się nad przyszłością. Niespodziewanie zostaje uprowadzona na niemal drugi kraniec Europy, do rezydencji przedstawiającego się jako biznesmen Karima Kasymova. Fabiana nie potrafi pojąć przyczyn tego porwania. Nikt od niej niczego nie żąda, nikt jej nie gnębi. Przeciwnie, jest traktowana jak księżniczka, otoczona służącymi czekającym w gotowości na jej skinienie.
Może są na świecie osoby, które przyjęłyby z radością fakt, że wreszcie nie muszą martwić się o pieniądze i mogą mieć wszystko, czego tylko zapragną, ale nie Fabiana. Dla niej klatka w dalszym ciągu pozostaje klatką, nawet jeśli jest złota.
Wkrótce Fabiana wpada w drugą niewolę, tym razem zupełnie innego rodzaju – sama nie wie, jak to się stało, że zakochała się w swoim jednookim, niezbyt przystojnym i w dodatku aroganckim porywaczu. Ona również nie jest mu obojętna, lecz życie to nie bajka, w której zakochani wyznają sobie miłość, po czym żyją długo i szczęśliwie.

Muszę się przyznać, że w pierwszej chwili miałam pewne obawy, gdyż tytuł przywodził mi na myśl ckliwy romans, czyli gatunek, którego serdecznie nie znoszę. Ale w porę się zreflektowałam. Czytałam wszak Eperu, Habbatum i Batawe, i w żadnej z tych części cyklu Wędrowcy autorka nawet odrobinę nie zbliżyła się w stronę cukierkowego romansu, chociaż tam również pisała o miłości.
Augusta Docher posiada niesamowity talent do opisywania wielkich uczuć bez używania w tym celu wielkich słów, i zapewne dlatego opowiadane przez nią historie brzmią tak prawdziwie.

Cała opinia tutaj: https://ksiazkolubna.blogspot.com/2017/03/krysztaowe-serca-augusta-docher.html

„Kryształowe serca” to niepublikowana jeszcze powieść Augusty Docher. Z jej pierwszymi rozdziałami można zapoznać się na wattpad oraz na blogu autorki. Ja dostąpiłam zaszczytu przeczytania pliku recenzenckiego, za co jestem ogromnie wdzięczna, gdyż była to prawdziwa czytelnicza uczta.

Fabianę Czekaj poznajemy w chwili, gdy jej związek z niespełnionym (na własne życzenie)...