Z wierzchu prosta książka przygodowa, natomiast pod spodem - zamierzenie bądź nie - dość gorzka opowieść o tym jak sztuczne podziały narodowe czy różnice kulturowe prowadzą do rozlewu krwi, co wybrzmiewa najmocniej w koszmarnie smutnym zakończeniu, w którym wyspa Robinsona zostaje zniszczona, bo łopotała nad nią "zła" flaga. Także chwilę wcześniej autor pisze smutny scenariusz według którego Europejczycy, dostrzegając przewagę liczebną w perfekcyjnie spokojnym Robinsontown, biorą za mordę wszystkie inne grupy etniczne i zaczynają je wykorzystywać. Cruzoe opowiada o rozłupywaniu czaszek i zabijaniu ludzio bronią palną z większą lekkością niż o szyciu koszy na wyprawę po melony.

Ta gorycz (może, przyznaję, będąca efektem moich nadinterpretacji) unosząca się nad książką nie zmienia jednak faktu, że to kapitalna opowieść o młodości rządzącej się swoimi prawami, o stawianiu czoła przeciwnościom, o tym, żeby doceniać to co się ma, o przyjaźni, wreszcie - o odkupieniu i katharsis. Na niektórych rozdziałach osiadł już trzystuletni kurz i pleśń w postaci nieco przydługich powtarzanych opisów bardzo podobnych przygód, ale da się przez nie przebrnąć bezboleśnie dzięki znakomitemu pióru autora.

Z wierzchu prosta książka przygodowa, natomiast pod spodem - zamierzenie bądź nie - dość gorzka opowieść o tym jak sztuczne podziały narodowe czy różnice kulturowe prowadzą do rozlewu krwi, co wybrzmiewa najmocniej w koszmarnie smutnym zakończeniu, w którym wyspa Robinsona zostaje zniszczona, bo łopotała nad nią "zła" flaga. Także chwilę wcześniej autor pisze smutny...