Oczekiwałam reportażu z podróży, otrzymałam coś więcej. Książka bogata w zachwycające opisy miejsc i ludzi. Ponadto podczas lektury poznajemy historię oraz kulturę Kaukazu. Napisana pięknym językiem, czyta się lekko i przyjemnie.

Oczekiwałam reportażu z podróży, otrzymałam coś więcej. Książka bogata w zachwycające opisy miejsc i ludzi. Ponadto podczas lektury poznajemy historię oraz kulturę Kaukazu. Napisana pięknym językiem, czyta się lekko i przyjemnie.

Mam przed sobą trzecią edycję tej książki...i bardzo mnie to smuci gdyż po kolejnym wznowieniu publikacji, nie zniknęły z niej poważne błędy. Merytorycznie jest to reportaż oparty na wiekowej literaturze powtarzając nieaktualne już dawno tezy. Stylistycznie jest to wciąż niedopracowana Literatura.

Mam przed sobą trzecią edycję tej książki...i bardzo mnie to smuci gdyż po kolejnym wznowieniu publikacji, nie zniknęły z niej poważne błędy. Merytorycznie jest to reportaż oparty na wiekowej literaturze powtarzając nieaktualne już dawno tezy. Stylistycznie jest to wciąż niedopracowana Literatura.

Duży spokój: afirmacja ludzi i otaczającego autorkę świata. Relacja z podróży od pierwszej strony wzbudza zainteresowanie. Wiadomo, że nie będzie nudno i sztampowo. Wyczuwa się w tej reporterskiej osobistej opowieści o górzystej krainie Gruzji ogromną wrażliwość na otaczającą przyrodę i piękno gór. Jest też sporo mitologiczno-historycznych wycieczek w głąb czasu zespolonego z miejscem i to też jest niezmiernie interesujące. Książka warta uwagi.

Duży spokój: afirmacja ludzi i otaczającego autorkę świata. Relacja z podróży od pierwszej strony wzbudza zainteresowanie. Wiadomo, że nie będzie nudno i sztampowo. Wyczuwa się w tej reporterskiej osobistej opowieści o górzystej krainie Gruzji ogromną wrażliwość na otaczającą przyrodę i piękno gór. Jest też sporo mitologiczno-historycznych wycieczek w głąb czasu zespolonego...

Książka napisana bardzo poetyckim językiem. Momentami odnosiłem wrażenie że sam uczestniczę w tej wyprawie.
Bardzo dużo dowiedziałem się o historii Gruzji.
Polecam dla osób zafascynowanych Gruzją i podróżami.

Książka napisana bardzo poetyckim językiem. Momentami odnosiłem wrażenie że sam uczestniczę w tej wyprawie.
Bardzo dużo dowiedziałem się o historii Gruzji.
Polecam dla osób zafascynowanych Gruzją i podróżami.

Pierwsza połowa książki była rewelacyjna. Opis podróży, miejsc, wina i serów. Trochę o historii sztuki, geografii, zwyczajach czy charakterze ludzi. Pomyślałam sobie- to jest to, taki przewodnik z duszą, a do tego fajne przemyślenia autorki. Druga połowa to natomiast jakieś nieporozumienie. Pani Zofia chyba zapomniała o czym ma być jej książka i zamiast pisać o Gruzji, o pobycie w tym kraju, to bierze się za mity, legendy, historię i biografie. Wyłapuje jakieś takie luźne gruzińskie związki i się nad nimi rozwodzi. Co mnie obchodzi jakiś tam Kalinowski? Chce czytać o górach, kościołach, kopcach siana, szczytach, kozich bobkach... No po prostu o Gruzji, a tylko widzę Kalinowski to, Kalinowski tamto, wróćmy do Kalinowskiego. Mam ochotę wyć - nie chcę Kalinowskiego! 21 stron o Kalinowskim! Z trudem dobrnęłam do końca tej opowieści. Ostatnie dwa rozdziały trochę ukoiły moje rozdrażnienie, ale i tak szkoda mi niezmiernie, że tak świetnie zapowiadająca się książka tak się od połowy zepsuła.

Pierwsza połowa książki była rewelacyjna. Opis podróży, miejsc, wina i serów. Trochę o historii sztuki, geografii, zwyczajach czy charakterze ludzi. Pomyślałam sobie- to jest to, taki przewodnik z duszą, a do tego fajne przemyślenia autorki. Druga połowa to natomiast jakieś nieporozumienie. Pani Zofia chyba zapomniała o czym ma być jej książka i zamiast pisać o Gruzji, o...

Zofia Piłasiewicz opisuje swoją wycieczkę po Swanetii i Małym Kaukazie w Gruzji. Bilety otrzymała w prezencie świątecznym i postanowiła odwiedzić kraj bez większego przygotowania. Pewnie dlatego każdy z nas korzystając z tanich linii lotniczych może przemierzyć tą samą trasę bez większego wysiłku.
W książce nie ma jednak opisów Kutaisi, Batumi czy Gori a Tbilisi to ostatni rozdział opisany przed samym wylotem do domu. Znajdziemy tu za to piękną przyrodę, poznamy życie górali kaukaskich i legendy oraz historię, aby lepiej zrozumieć ten kraj winem płynący.
Zdecydowanie pozycja godna polecenia każdemu, kto chce wyjść poza utarty szlak atrakcji turystycznych i poznać Gruzję od jej naprawdę najlepszej strony- zielonego piękna flory i fauny.

Zofia Piłasiewicz opisuje swoją wycieczkę po Swanetii i Małym Kaukazie w Gruzji. Bilety otrzymała w prezencie świątecznym i postanowiła odwiedzić kraj bez większego przygotowania. Pewnie dlatego każdy z nas korzystając z tanich linii lotniczych może przemierzyć tą samą trasę bez większego wysiłku.
W książce nie ma jednak opisów Kutaisi, Batumi czy Gori a Tbilisi to ostatni...

O Gruzji powstały tak wspaniałe reportaże jak "Dobre miejsce do umierania" Wojciecha Jagielskiego czy "Toast za przodków" Wojciecha Góreckiego. O esencji gruzińskości zaś, by napisać nieco pretensjonalnie, czyli o...górach Kaukazu właśnie, powstała tak zajmująca książka podróżnicza jak "Chleb i proch" Tony'ego Andersona. Krótką książeczkę Zofii Piłasiewicz, opisać by zaś można jako relację ze spokojnej, dość zwyczajnej podróży po Gruzji starszej pani (podobnej do tysięcy takich "wypadów" Polaków do ojczyzny Medei na przestrzeni ostatnich lat). Ot, Swanetia, czyli musowo Uszguli, wieże mieszkalne, spojrzenie na Szcharę, Uszbę, dalej Kazbek i rześkość w powietrzu oraz chłód odwiecznego klasztoru Cminda Sameba, potem Mały Kaukaz- Bordżomi, Tbilisi -balkony i łaźnie etc., etc. Nic nowego.
Zofia Piłasiewicz (jak sama przyznaje) nie ma ani przygotowania, ani nawet zamiaru napisania wnikliwego reportażu o kulturze, polityce czy społeczeństwie gruzińskim, nie znajdziemy tu też opowieści "z perspektywy wałęsającego się psa" (jak napisał kiedyś Szczygieł o prozie Hugo-Badera),jest za to garść impresji podróżnych, trochę (nużących) osobistych perypetii z drogi ("przyjechaliśmy, zjedliśmy, zobaczyliśmy, rozmawialiśmy, zjedliśmy i czekaliśmy, a potem odjechaliśmy i się przespaliśmy"),Piłasiewicz świadoma nikłej objętościowo i merytorycznie zawartości książeczki stara się też umieszczać od czasu do czasu garść opowieści: a to o Medei, Nino i Tamarze, a to cytuje pamiętniki podróżników sprzed lat, a to znowu, fragmenty prozy XIX wiecznych polskich zesłańców.
Mimo całej swej prostoty i banalności książeczka ta, w tej jakże pojemnej kategorii, jaką jest literatura podróżnicza - sprawdza się. Piłasiewicz zwłaszcza w opisach przyrody i krajobrazu ma lekkie pióro, poetycką wrażliwość i bystre oko- w miejscach gdzie sam byłem jej trącące może nieco Orzeszkową impresje nadzwyczaj dobrze opisują rzeczywistość czy "klimat" miejsca. Jako lektura pod namiot, gdy czeka się na zmianę pogody "na górze", nadaje się znakomicie.

O Gruzji powstały tak wspaniałe reportaże jak "Dobre miejsce do umierania" Wojciecha Jagielskiego czy "Toast za przodków" Wojciecha Góreckiego. O esencji gruzińskości zaś, by napisać nieco pretensjonalnie, czyli o...górach Kaukazu właśnie, powstała tak zajmująca książka podróżnicza jak "Chleb i proch" Tony'ego Andersona. Krótką książeczkę Zofii Piłasiewicz, opisać by zaś...