Twórczość Maria Puzo pokochałam dzięki dwóm książkom. Pierwszą z nich był oczywiście Ojciec chrzestny, co zapewne nikogo nie dziwi, natomiast drugą była Rodzina Borgiów. Myślę, że obydwie te pozycje mogłyby się znaleźć na liście najbardziej cenionych przeze mnie lektur. Sięgnęłam też po inne książki tego autora, prezentujące przede wszystkim realia włoskiej mafii, można tutaj wyróżnić Omertę czy Sycylijczka, ale teraz przyszła pora na coś innego. Na życie włoskiej emigrantki w Nowym Jorku. Zapraszam na Dziesiątą Aleję, do małego mieszkanka Lucii Santy i szóstki jej dzieci.
Akcja rozgrywa się w latach dwudziestych ubiegłego wieku. Lucia Santa poszukując lepszego życia porzuciła Italię i wraz ze sporą ilością innych imigrantów wybrała Nowy Jork. Wyszła dwukrotnie za mąż, urodziła łącznie szóstkę dzieci i stara się je odpowiednio wychować. Być dobrą matką, żoną, panią domu. Jednak życie w Nowym Jorku to nie sielanka, choć mogłoby się tak wydawać. Rodzina ledwo łączy koniec z końcem, co rusz pojawiają się nowe problemy, ale mimo wszystko wszyscy razem starają się przeżyć w tej miejskiej dżungli. To właśnie Lucia jest taką siłą spawającą, która utrzymuje ich wszystkich w ryzach.
Ogromną zaletą tej pozycji jest główna bohaterka. Lucia Santa to bardzo temperamentna kobieta, rodem z Włoch, co widać już na pierwszy rzut oka. Chociaż w tym przypadku Mario Puzo przenosi nas do Nowego Jorku, a nie do Italii, to wykreowana przez niego bohaterka jest typową Włoszką. Tego się nie da wyrzec, tego się nie da ukryć. Silna i odważna kobieta, która nie pozwoli sobą pomiatać, trzyma się wyznawanych wartości i potrafi osiągnąć postawione sobie cele. Wie, kiedy trzeba pozwolić dziecku się wyszaleć, ale wie też, kiedy trzeba sprowadzić je na ziemię. Jest dobrą matką, ale pragnie też, aby jej dzieci same uczyły się życia, chociażby na swoich błędach. Jej matczyna miłość jest widoczna w małych gestach.
Nie jest to historia zbyt wesoła czy wyidealizowana, ale bardzo życiowa i realistyczna. W doskonały sposób zostały odwzorowane realia tamtejszych czasów, co jest doskonale widoczne już w samym życiu rodzinnym Lucii, jej męża i dzieci. To właśnie to stanowi motyw przewodni tej powieści, ale zapewne zdajecie sobie sprawę z tego, że tak naprawdę życie każdej rodziny bywa bardzo wielowątkowe i zmienne. Dzieci Lucii są w różnym wieku, więc borykamy się tutaj z okresem buntu, z niespełnionymi marzeniami, z bójkami, pierwszymi miłościami… A kto inny ma być przy dzieciach w tak trudnych chwilach, jak nie matka? Oczywiście we włoskiej tradycji to mężczyzna jest głową rodziny, ale kobieta jest karkiem, który tę głowę utrzymuje i nią kręci. To kobiety dbają o tradycję, dom i wychowanie dzieci. Lucia Santa jest idealnym tego przykładem.
Ta historia to wzloty i upadki, chwile dobre i złe. Podobnie jak ludzkie życie, pełne niedopowiedzeń i zaskoczeń. Choć wydawałoby się, że fabuła tej książki jest bardzo zwyczajna, to wierzcie mi, że Mario Puzo jest mistrzem w swoim fachu i w bardzo umiejętny, plastyczny, wręcz niesamowicie dosadny sposób nakreśla nam historię tej rodziny i realia lat dwudziestych Nowego Jorku. Dodatkowo zawarł w tej książce elementy autobiograficzne, więc jest to opowieść bliska jemu sercu. Widać w niej ogromne zaangażowanie, w pewien sposób pasję i oddanie, ale to samo mogłabym napisać o każdej jego innej powieści. Ten facet po prostu doskonale wiedział, co robi! Być może nie jest to pełna intryg historia, tak jak to miało miejsce w Ojcu chrzestnym, ale zdecydowanie godna uwagi i poświęconego jej czasu.
Dziesiąta aleja to czysty realizm, rodzinne dramaty i chwile radości. To opowieść o przeciwnościach losu, dorastaniu, odwadze, problemach wychowawczych… Samo życie, nie zawsze usłane różami, wręcz przeciwnie. Trzeba być twardą sztuką, żeby przetrwać w tym świecie. A Lucia Santa może być wzorem do naśladowania – zaradna i stanowcza, zawsze wie, jak sobie poradzić nawet z najgorszych sytuacjach. Z czystym sumieniem polecam Wam tę pozycję, podobnie jak i inne, które wyszły spod pióra Maria Puzo!
www.bookeaterreality.blogspot.com

Twórczość Maria Puzo pokochałam dzięki dwóm książkom. Pierwszą z nich był oczywiście Ojciec chrzestny, co zapewne nikogo nie dziwi, natomiast drugą była Rodzina Borgiów. Myślę, że obydwie te pozycje mogłyby się znaleźć na liście najbardziej cenionych przeze mnie lektur. Sięgnęłam też po inne książki tego autora, prezentujące przede wszystkim realia włoskiej mafii, można...