Klęska urodzaju. To określenie chyba najlepiej oddaje moje odczucia po tej lekturze. Urodzaju – bo to bardzo sprawnie napisana powieść. Ale jednak klęska, bo nadmiar też może być problemem. A tu jest wszystkiego za dużo – wątków, bohaterów, stron...

Ta nadobfitość spowodowała, że czytelnik nieco gubi się wśród postaci, tych pierwszo-, drugo-, trzecio- i jeszcze dalszoplanowych. Podobnie jest z wątkami – nadmiar sprawia, że niektóre wydają się zbędne, nic nie wnoszą ani do przebiegu akcji, ani do przedstawienia psychologii postaci, inne zaś pozostają po prostu niewyjaśnione.

Druga część tetralogii decydowanie lepsza niż „Pochłaniacz”. Czytało mi się szybko, z zainteresowaniem, fragmentami nawet mnie wciągnęło. Jednak od zachwytu jestem daleka.Wątki historyczne przedstawione ciekawie, ale współczesne mocno kuleją. Zakończenie zaś przeniosło mnie w świat thrillerów medycznych Robina Cooka i szczerze mówiąc nieco zniesmaczyło, zdecydowanie odrealniając ten wątek. Sasza Załuska pełni książce różnorakie role, ale nie ma możliwości wykazania się jako profiler (zresztą wprowadzony na gościnne występy Hubert Meyer także nie). Podważa to nieco sensowność włączenia książki do cyklu (lub też reklamowania go jako poświęconego profilerce – zobaczymy w jakim kierunku cykl się rozwinie). Główną jednak wadą książki jest, moim zdaniem, brak napięcia, emocji, niespodziewanych zwrotów akcji. Dlatego – podobnie jak w przypadku pierwszego tomu – dostałam niezłą książkę historyczno-psychologiczno-obyczajową. Ale kryminał marny. Stąd uśredniona ocena.

Klęska urodzaju. To określenie chyba najlepiej oddaje moje odczucia po tej lekturze. Urodzaju – bo to bardzo sprawnie napisana powieść. Ale jednak klęska, bo nadmiar też może być problemem. A tu jest wszystkiego za dużo – wątków, bohaterów, stron...

Ta nadobfitość spowodowała, że czytelnik nieco gubi się wśród postaci, tych pierwszo-, drugo-, trzecio- i jeszcze...