Mój pierwszy kontakt z prozą pana Rafała Orkana i, co tu kryć, bardzo pozytywne zaskoczenie.
Bardzo, ale to naprawdę bardzo korzystne wrażenie zrobił na mnie przedstawiony przez Autora świat. I o dziwo wcale nie za jakąś przesadną oryginalność tego świata, bo to nie oryginalność jest tu najmocniejszą stroną.
Dla mnie jest nią spójność tego świata, bo wygląda on równie okropnie niezależnie od tego oczami którego bohatera na świat ten spoglądamy. Są nią także owi bohaterowie, bo czy w przypadku tych pozytywnych, jak i dla szwarccharakterów, bardzo wysoko cenię konsekwencję i spójność działań postaci zaludniających strony książki. Szalenie podobała mi się także rola religii w wykreowanym przez Rafała Orkana świecie, a w szczególności fakt, że cytaty z "dzieł proroków" umieszczone przed każdym rozdziałem nie są umieszczone tam "bo tak jest teraz modnie", ale wyraźnie nawiązują do treści następujących po nich rozdziałów. Co więcej, wstawki te dostarczają Czytelnikowi sporo informacji o przedstawionym swiecie i… zachęcają bardzo do lektury kolejnego tomu. Skoro o cytatach mowa - gdy zauważyłem na kartach książki kawałek punkowej Siekiery, a potem fragment tekstu bardzo cenionego przeze mnie Lecha Janerki - na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech. Wreszcie na szczególne wyróżnienie zasługują nawiązania do naszego świata, że wspomnę tu o potężnie umięśnionych, łysych mutantach, cierpiących na jedną tylko męską przypadłość - z jaką “subkulturą” kojarzy się Wam ten krótki opis? Zresztą do tej samej kategorii należy zaliczyć pomysł na zakon (kastę?) Technomagów, określenie wielce przewrotne, ale do mnie jak najbardziej trafiające.
Po dłuższym namyśle - a może jednak jest tutaj trochę oryginalności ? Oczywiście, świat biedy, brudu, nieszczęścia możemy spotkać w co drugiej książce sf czy fantasy, ale mało który Autor uprawiający wspomniane gatunki posunął ową brzydotę do tego stopnia, żeby po głowie Czytelnika zaczęły chodzić wspomnienia z lektury Pięknych dwudziestoletnich Marka Hłaski. Po mojej zaczęły...
Mój wywód byłby niepełny gdybym wśród pozytywów nie wymienił fabuły. Jak wspomniałęm, opowiedziana historia (a właściwie historie) nie są na pewno szczytem oryginalności, nie spodziewajmy się też fabularnych twistów na miarę G. Martina, a jednak czyta się to całkim przyjemnie i przynajmniej jak dla mnie, nie było mowy o nudzie. Co więcej, doskonale bawiłem sie odkrywając, że pozornie oderwane od siebie historyjki, których jedynym wspólnym mianownikem wydaje się być miejsce w którym dzieje się akcja, okazują sie być częścią starannie (mam nadzieję) zaplanowanej przez Autora całości i składając się w tą całość, odkrywają przed Czytelniekim kolejne tajemnice Miasta
Generalnie lekturę Głową w mur zakonczyłem z uśmiechem zadowolenia,zgoda, na pewno nie nazwałbym tej pozycji arcydziełem, ale na pewno przekonała mnie oba do zapamiętania nazwiska Autora i … do przeczytania jeszcze czegoś, co wyszło (wyjdzie?) spod Jego pióra.

Mój pierwszy kontakt z prozą pana Rafała Orkana i, co tu kryć, bardzo pozytywne zaskoczenie.
Bardzo, ale to naprawdę bardzo korzystne wrażenie zrobił na mnie przedstawiony przez Autora świat. I o dziwo wcale nie za jakąś przesadną oryginalność tego świata, bo to nie oryginalność jest tu najmocniejszą stroną.
Dla mnie jest nią spójność tego świata, bo wygląda on równie...