„4321” to jedna z tych powieści, które pozostawiają po sobie wrażenie rozdarcia. Z jednej strony dzieło Paula Austera oscyluje na granicy geniuszu – fenomenalna, niemal płynna konstrukcja fabularna przypomina skomplikowane dzieło muzyczne, tym samym ukazując literacki kunszt pisarza, który odszedł od tradycyjnej formy opowieści. Natomiast z drugiej strony „4321” rozpływa się w przegadaniu, w całych pasażach powtarzających się sportowo-politycznych sekwencji, które równie niezmiennie naznaczają życia czterech Fergusonów. To niby nadaje tego muzycznego sznytu całości, ale bywa przytłaczające, kiedy czytelnik zanurza się w tej pasjonującej, ponad osiemset-stronicowej historii jak w rzece, by co chwila być porywanym przez bliźniacze wiry i wypluwanym kawałek dalej. Mimo wszystko, „4321”, jak każdy zjawiskowy literacki gargantuiczny potwór, pochłania całkowicie i namiętnie, wciąga między swoje opasłe fałdy, omamia pieczołowitością detali. To wielka amerykańska powieść. I jedna z tych fenomenalnych historii, która nie bez przyczyny stawia Paula Austera na piedestale współczesnej literatury zza oceanu.

„4321” to jedna z tych powieści, które pozostawiają po sobie wrażenie rozdarcia. Z jednej strony dzieło Paula Austera oscyluje na granicy geniuszu – fenomenalna, niemal płynna konstrukcja fabularna przypomina skomplikowane dzieło muzyczne, tym samym ukazując literacki kunszt pisarza, który odszedł od tradycyjnej formy opowieści. Natomiast z drugiej strony „4321” rozpływa...