Wydaje mi się, że Paulo Coelho padł ofiara własnego sukcesu. Tak jak niektóre jego powieści były magiczne, i został dzięki nim okrzyknięty „alchemikiem słów”, tak od kilku lat widzę totalny spadek formy. Fabuła banalna, o niespełnionej emocjonalnie, znudzonej swoim mężem i przykładnym acz nudnym małżeństwem 31-letniej Silvii. Jest dziennikarką, choć mąż dobrze zarabia i pławią się w luksusach, na dodatek akcja toczy się dla odmiany w Szwajcarii. Co chwilę narrator robi więc kąśliwe wycieczki pod adresem tego narodu, miłującego swoją neutralność w czasach konfliktów zbrojnych oraz rozdział państwa od kościoła, hołdującego kalwińskim cnotom.
Erotycznie zaniedbywana Silvia jest ucieleśnieniem powiedzenia, że okazja czyni złodzieja. Gdy ma przeprowadzić wywiad z dawną sympatią, obecnie rzutkim politykiem, do głosu dochodzi się pożądanie i chce ona spróbować „zakazanego owocu”.
Zresztą dokładny tytuł oryginału to „cudzołóstwo”, ale „zdrada” lepiej oddaje wielowymiarowość zdrady, która dokonuje się w świadomości/ moralności/ życiu cielesnym głównej bohaterki. Jak dla mnie Silvia jest antypatyczna i bardzo jednowymiarowa. Na osłodę kiepskiej historii Coelho dorzuca garść zgrabnie brzmiących, pseudointelektualnych komunałów, do czego od lat zresztą czytelników przyzwyczaił. Wyszło mu bardzo bardzo średnio.

Wydaje mi się, że Paulo Coelho padł ofiara własnego sukcesu. Tak jak niektóre jego powieści były magiczne, i został dzięki nim okrzyknięty „alchemikiem słów”, tak od kilku lat widzę totalny spadek formy. Fabuła banalna, o niespełnionej emocjonalnie, znudzonej swoim mężem i przykładnym acz nudnym małżeństwem 31-letniej Silvii. Jest dziennikarką, choć mąż dobrze zarabia i...