Imponujący koniec epickiej sagi. Można się pokusić o stwierdzenie, że Rowling całym cyklem osiągnęła pewien poziom absolutnego mistrzostwa. A „Insygnia Śmierci” tylko to ukoronowały.

Ta część aż kipi od uczuć i emocji, jest od nich wręcz gęsta – od miłości, przez poczucie niesprawiedliwości, klęski, nadziei, chęć zemsty, niepohamowana żądza czy złość, zazdrość po nienawiść. Autorka sprytnie też miesza wprowadzając zamęt – ten zły w efekcie okazuje się szlachetny, ten dobry koniec końców okazuje się, że ma pełno rys na swoim dotąd nieskalanym wizerunku. Nie będę pisał o kogo chodzi, żeby nie spoilerować. Żałuję tylko, że nie czytam tego pierwszy raz i nie mogę znowu poczuć tego uczucia całkowitego zaskoczenia pewnym obrotem spraw.

Tym razem autorka poddaje trójkę głównych bohaterów strasznej próbie charakteru. W każdym z nim budzą się upiory i lęki, z którymi muszą się zmierzyć, a które w tak negatywny sposób wpływają na ich przyjaźń. Ich ucieczka i próba wykonania misji wprowadzają element ciągłego napięcia rosnącego ze strony na stronę. Rowling sprytnie wie jak je budować i stale podsycać. Finałowa bitwa w Hogwarcie jest z kolei tak fantastycznie opisana, że posiadając nawet szczątkową wyobraźnię bardzo dobrze można ją sobie w głowie zwizualizować.

I chociaż cała książka jak i cykl prowadzi do jednego, jakże prostego stwierdzenia, że dobro zawsze zwycięży, to nie da się ukryć, że Rowling po mistrzowsku zbudowała wokół niego całą fabułę. Poza tym po raz „enty” muszę przyznać, że świetnie konstruuje swoje postaci, od początku do końca, które z książki na książkę ewoluowały, zmieniały się, a co bardzo dobrze opisała.

Mógłbym się nad tą książką rozpływać bez końca, mógłbym pisać o bogactwie wątków, o przemyślanej konstrukcji, po raz kolejny zachwycać się nad genialnie wykreowanym światem, ale w sumie ograniczę się do stwierdzenia, że cykl o Potterze to jedna z najlepszych rzeczy jaka mogła się wydarzyć w literaturze. A „Insygnia Śmierci” śmiało mogę uznać za majstersztyk.

Szczerze polecam. Całą sagę rzecz jasna. I aż żal, że to już koniec...

Imponujący koniec epickiej sagi. Można się pokusić o stwierdzenie, że Rowling całym cyklem osiągnęła pewien poziom absolutnego mistrzostwa. A „Insygnia Śmierci” tylko to ukoronowały.

Ta część aż kipi od uczuć i emocji, jest od nich wręcz gęsta – od miłości, przez poczucie niesprawiedliwości, klęski, nadziei, chęć zemsty, niepohamowana żądza czy złość, zazdrość po...