Nie lubię tego słowa — arcydzieło — ale co robić, do tej książki pasuje jak ulał. Gruba kniga pełna bon motów robi ogromne wrażenie. Erudycją, humorem, zdrowym dystansem do siebie i otoczenia oraz — last but not least — doskonałym warsztatem literackim. Każda książka Skvoreckyego trzyma poziom, ale ta jest wybitna. Być może nie docenią jej należycie 20-30-latkowie, bo czasy, o których mówi im znowu nic nie mówią. Ja z żalem ją zamknęłam.

Skvorecky ma dar: potrafi pisać o trudnych, bolesnych sprawach z ironicznym, prześmiewczym dystansem. I dotyka sedna. Zwykłe, czasem wręcz głupie, codzienne zmagania i okrutny, czasem wręcz miażdżący, dotyk historii. Dużo w tej książce polityki, takiej codziennej, widzianej oczami zwykłego zjadacza chleba, i tej groźniejszej, która potrafi złamać życie, a nawet, w imię sprawy, tego życia pozbawić. Ale czytając, o nudzie nie ma mowy. Bo ta polityka jest ważna o tyle, o ile wpływa na los bohatera. Danielowi (alter ego Skvoreckyego) przyszło wprawdzie żyć w czasach — mówiąc eufemistycznie — ciężkich i zgrzebnych (akcja toczy się od II wojny światowej do lat 70.), ale jego życie to także miłostki, zabawa, muzyka i literatura. Dramatyczne historie i zabawne anegdoty, żart i groza, czyli absurdalny teatr świata, pięknie i mądrze sportretowany. Doskonale podsumowuje tę powieść jej podtytuł: „entertainment ze starymi tematami życia, kobiet, losu, marzeń, klasy robotniczej, tajniaków, miłości i śmierci”. Nic dodać, nic ująć. Tylko czytać.

Nie lubię tego słowa — arcydzieło — ale co robić, do tej książki pasuje jak ulał. Gruba kniga pełna bon motów robi ogromne wrażenie. Erudycją, humorem, zdrowym dystansem do siebie i otoczenia oraz — last but not least — doskonałym warsztatem literackim. Każda książka Skvoreckyego trzyma poziom, ale ta jest wybitna. Być może nie docenią jej należycie 20-30-latkowie, bo...