Arturo Perez-Reverte dostał się do mojej świadomości dzięki wybitnemu reżyserowi Romanowi Polańskiemu. Kiedy obejrzałem „Dziewiąte wrota” byłem pod dużym wrażeniem. Na tyle wielkim, by przyjrzeć się całej produkcji bliżej i odkryć, że bazuje ona na książce „Klub Dumas” napisanej przez wyżej wymienionego autora.

Od tego czasu wspomniane personalia kłębiły się w mojej głowie. Nie wiedziałem od jakiej pozycji zacząć i postanowiłem działać trochę na wyczucie. Tym sposobem wpadła mi w ręce „Królowa Południa”. Połączenie wysokooktanowej fabuły z zdrową szczyptą reportażu. Główną bohaterką tego mariażu jest Teresa Mendoza, młoda dziewczyna rzucona w wir wydarzeń, z których wyłoni się ekspertka od przemytu narkotyków.

Istnieją pisarze, którzy w pewien sposób, jaki niezmiernie u nich podziwiam, potrafią przedstawić, a przynajmniej wiarygodnie zaprezentować psychikę kobiety. Z pewnością należy do nich Perez-Reverte potrafiący nie tyle zbudować główną bohaterkę, co stać się nią. Nie czuć tu szwów, wrażenia, że mamy do czynienia ze zgrabnie poruszaną marionetką, ale wczucie autora się w rolę na tyle, że fikcja ulega zamazaniu i nieopatrznie przebiera się za rzeczywistość.

Teresa Mendoza jako główna bohaterka to klucz do dobrej opowieści. Gdyby przy tworzeniu jej osobowości pojawiły się jakiekolwiek wątpliwości, cała treść spaliłaby na panewce. Ona jest bijącym sercem całej narracji, sprzedawczynią swych losów. Świadomą, że fałsz jest tu najgorszym, co może się wydarzyć. To misterny spacer po linie, który udaje się utrzymać autorowi od początku do końca. Dzięki pieczołowicie stworzonemu fundamentowi pasjonujące przygody nie tchną tanią fantazją. Brud, determinacja i bezwzględność mają swój wymiar i wydźwięk.

Najbardziej intryguje w „Królowej południa” wymiar bogatej beznadziei, że pozwolę sobie tak to ująć. Wielkie pieniądze, ogromne koneksje, której nie dają w żadnym razie ukojenia. Bardziej przypominają zabijanie czasu, sztukę dla sztuki, a ta nie jest w stanie zaleczyć głębokich ran z przeszłości. Tragizm i melancholia płynnie łączą się tu w nierozerwalną całość

Ta magnetyczna i misternie złożona historia jest tylko pozornie opowieścią o wejściu na szczyt narkobiznesu. Przede wszystkim, to intymny portret kobiety złamanej. Pustej w środku i otoczonej ułudą. Żyjącej z dnia na dzień, bo nie wypada umrzeć. Nie po pewnych przeżyciach, w jakich miała swój udział. Rozbudowany psychologicznie portret idzie w parze z balladą o czasach pełnych niepokoju. Tworzy pieśń, w której melodia i słowa idą z sobą w parze, jeśli jest się na tyle uważnym, by odpowiednio się nań wsłuchać.

Patryk Rzemyszkiewicz