Jako posiadacz umysłu dość poukładanego nie potrafię zrozumieć zachowań irracjonalnych. Może to zatem po prostu nie jest książka dla mnie – bo przecież nie można jej zarzucić, że jest źle napisana. Ale te wszystkie, w większości nieszlachetne, porywy duszy ani mnie ziębią, ani grzeją – ot, jakbym oglądał hollywoodzką historyjkę, w którą ani przez moment nie wierzę i dlatego mogę sobie pozwolić na poświęcenie części mej uwagi problemom z kanalizacją.
Zawiłe losy, poplątane koligacje i relacje między bohaterami wydały mi się wydumane i nierealne, abstrahując od epoki. Im dalej w las, tym bardziej brało mnie we władanie to poczucie odrealnienia. Rysowane to wszystko zbyt grubą kreską – ktoś jest zbyt okrutny, ktoś inny zbyt naiwny; tymczasem nawet gra archetypami wymaga pewnej subtelności dla uczynienia historii choć trochę wiarygodną.
Specjalnie chwyciłem za wydanie Biblioteki Narodowej, by mieć pogląd na okoliczności powstania i tło tej powieści; okazało się jednak, że to niedobrze, bo nabrałem wysokich oczekiwań, które właściwy tekst zawiódł. We wstępie czytamy, że komentatorzy nie są zgodni co do tego, jakie treści filozoficzne zostały zawarte w „Wichrowych wzgórzach”. Mam dość przykry pomysł na rozwiązanie tego dylematu.
Ale jakże smutnym byłoby to miejsce, gdyby wszystkim podobało się to samo.

Jako posiadacz umysłu dość poukładanego nie potrafię zrozumieć zachowań irracjonalnych. Może to zatem po prostu nie jest książka dla mnie – bo przecież nie można jej zarzucić, że jest źle napisana. Ale te wszystkie, w większości nieszlachetne, porywy duszy ani mnie ziębią, ani grzeją – ot, jakbym oglądał hollywoodzką historyjkę, w którą ani przez moment nie wierzę i dlatego...