Bardzo ciekawy koncept! W kilkunastu opowiadaniach Calvino umieszcza ludzkie umysły w świecie przedumysłowym i sprawdza, co można by było wówczas pomyśleć. Jednocześnie przykłada naszą ludzką miarę do czasu kosmicznego czy tempa ewolucji i pozwala dzięki temu lepiej poczuć i zrozumieć ich nieprzystawalność. Motywem, który powtarza się w wielu z tych historii, jest brak spełnienia, tak jakby Calvino właśnie to uznawał za największy pewnik - to, czego najbardziej pragniemy, jest tym, co stać się nie może.

Bardzo ciekawy koncept! W kilkunastu opowiadaniach Calvino umieszcza ludzkie umysły w świecie przedumysłowym i sprawdza, co można by było wówczas pomyśleć. Jednocześnie przykłada naszą ludzką miarę do czasu kosmicznego czy tempa ewolucji i pozwala dzięki temu lepiej poczuć i zrozumieć ich nieprzystawalność. Motywem, który powtarza się w wielu z tych historii, jest brak...

Zbiór opowiadań opartych na brawurowym założeniu narracyjnym - przyjąć perspektywę przedludzką i opisać czasy, gdy nie było nie tylko człowieka, ale też np. życia. Historie powstania świata, planet i organizmów są jednak zaskakująco bliskie i ludzkości i współczesności, na wpół humorystyczne na wpół groteskowe bardziej przywodzą na myśl przypowiastki Woltera niż utwory science fiction. I choć miejscami są urocze i interesujące („Dinozaury”),to przeważnie wydawały mi się zbyt wymęczone, na siłę wykoncypowane, pozbawione tej osławionej Calvinowskiej lekkości, która cechuje na przykład wspaniałą trylogię „Nasi przodkowie”. Wolę zdecydowanie, gdy Calvino, zamiast inspirować się nauką, odczytuje na nowo toposy i po prostu bawi się literaturą.

Zbiór opowiadań opartych na brawurowym założeniu narracyjnym - przyjąć perspektywę przedludzką i opisać czasy, gdy nie było nie tylko człowieka, ale też np. życia. Historie powstania świata, planet i organizmów są jednak zaskakująco bliskie i ludzkości i współczesności, na wpół humorystyczne na wpół groteskowe bardziej przywodzą na myśl przypowiastki Woltera niż utwory...

Uwielbiam! Wychowalem sie na tej ksiazce, podkradanej rodzicom...

Uwielbiam! Wychowalem sie na tej ksiazce, podkradanej rodzicom...

Calvino jak zwykle mnie oczarował.
Wprowadził w stan nieważkości...
Przeżywałam wszystko co tam we Wszechświecie się działo...

Calvino jak zwykle mnie oczarował.
Wprowadził w stan nieważkości...
Przeżywałam wszystko co tam we Wszechświecie się działo...

Ciekawa - tak.
Zabawna - tak.
Wybitna - nie sądzę.

Ciekawa - tak.
Zabawna - tak.
Wybitna - nie sądzę.

Oryginalny tutuł tej książki to "Le Cosmicomiche" zawierający w sobie dwa słowa (nie licząc słowa "Le", który jest rodzajnikiem): "cosmiche" ("kosmiczne") i "comiche" ("komiczne"). Książka jest zbiorem dwunastu niezależnych od siebie opowiadań, które zawsze są rozwijane na podstawie przedstawionej na początku hipotezy naukowej, których dziedziny się powtarzają. Ich rozwój jest opowiedziany przez główną postać, o trudnym do wymówienia i palindromowym imieniu, Qfwfq, który niezupełnie obala te teorie, tylko przedstawia swoją wersję faktów, które miały miejsce dawno temu i których był świadkiem. Nie wiadomo czym dokładnie jest, jego forma jest zależna i zmienna od otaczającego go świata, w szerokim tego słowa znaczeniu. Wiadomo, że był m.in. dinozaurem, mięczakiem i że jego "ja" istniało jeszcze przed utworzeniem się Wszechświata. Upływ czasu w opowieściach jest zupełnie inaczej odebrany przez narratora od nas, tam miliard lat można by powiedzieć, że dla nas to może godzina, dzień czy trochę więcej. Te opowiadania zawierają w sobie absurdalne sytuacje, okoliczności, jak dla mnie nie sposób było nie docenić wyobraźni Pana Autora, choć często to, co pisał, trudno było mi sobie wyobrazić, bo wyobraźnia też wymaga minimum logiki, ale za tą osłoną absurdu mają one za cel przedstawić pewne ludzkie problemy egzystencjalne. Z jednej strony zawierają pewną dozę komizmu, ale z drugiej nieomal cały czas odczułam bijącą z kartek melancholię w postaci np. nieosiągalnego zdobycia kobiety (nie powiem "zdobycia serca kobiety", bo najwyraźniej Pan Autor ma inną definicję miłości od mojej, co powodowało u mnie wielokrotne zniesmaczenie) czy strachu przed złą opinią, a co za tym idzie, przed brakiem akceptacji. Momentami potrafił zanudzać długimi filozoficznymi i teoretycznymi gadaniami, że wiele razy traciłam wątek, bo mój mózg, w nagłym oznaku protestu, nie chciał rozumieć co czytam, wolę konkrety.

Oryginalny tutuł tej książki to "Le Cosmicomiche" zawierający w sobie dwa słowa (nie licząc słowa "Le", który jest rodzajnikiem): "cosmiche" ("kosmiczne") i "comiche" ("komiczne"). Książka jest zbiorem dwunastu niezależnych od siebie opowiadań, które zawsze są rozwijane na podstawie przedstawionej na początku hipotezy naukowej, których dziedziny się powtarzają. Ich rozwój...

Italo Calvino zaskoczył mnie po raz kolejny. Nawet nie przypuszczałam, że zbiór 13 opowiadań może kryć w sobie tak wiele metafor i ukrytych znaczeń, a równocześnie być wciągającą i nieco absurdalną historią Wszechświata. Jednak tym razem czytanie nie było tak łatwe jak w przypadku "Niewidzialnych miast" i mam pełną świadomość tego, że wielu tajemnic nie udało mi się rozszyfrować, dlatego też pozostawiam tę książkę bez oceny.

Italo Calvino zaskoczył mnie po raz kolejny. Nawet nie przypuszczałam, że zbiór 13 opowiadań może kryć w sobie tak wiele metafor i ukrytych znaczeń, a równocześnie być wciągającą i nieco absurdalną historią Wszechświata. Jednak tym razem czytanie nie było tak łatwe jak w przypadku "Niewidzialnych miast" i mam pełną świadomość tego, że wielu tajemnic nie udało mi się...

Niezwykły koncept, znakomicie wykonany.

Niezwykły koncept, znakomicie wykonany.

Książka z pewnością nietypowa. Początkowo nie mogłem zrozumieć konwencji i myślałem, że to chaos i totalnie abstrakcyjne pisanie, ale im dalej brnąłem w treść i zastanawiałem się nad tą pozycją tym wyraźniejsze stawało się jaką wspaniałą lekturą są "Opowieści Kosmikomiczne". Każda z opowieści bez jakiegoś głębszego rozmyślania to i tak są dosyć nietypowe, ale pozytywne i zabawne historyjki. Do tego dochodzą kolejne kwestie, które wpływają na pewnego rodzaju fenomen tej książki. Jedną z nich jest to w jaki sposób włoski pisarz opisywał fizyczne zjawiska, kosmiczne sprawy w sposób wysoki literacko. Fascynująca jest zabawa słowem, nazewnictwem, do tego dochodzi manipulowanie językiem z punktu widzenia powstawania świata - dialog, który nie zawiera słów, które nie mogły istnieć. Opowieści z perspektywy energii/materii, która pamięta początki wszechświata są genialnym rozwiązaniem. Calvino z wielką dozą poczucia humoru prezentuje pewną ciągłość w istnieniu świata. Od bakterii do obecnie żyjącej cywilizacji. Od przemian, które trwały kilkaset miliardów lat do szczegółówych, króciutkich zdarzeń w obecnym tysiącleciu. Wszystkie teorie na temat powstawania świata, ewolucji autor prezentuje po przez interesujące opowiadania. Z pewnością jest to lektura nietypowa, ale przez to wspaniała i każdemu ją polecam, żeby chociaż przez chwilę odetchnąć od banalnych w założeniu powieści.

Książka z pewnością nietypowa. Początkowo nie mogłem zrozumieć konwencji i myślałem, że to chaos i totalnie abstrakcyjne pisanie, ale im dalej brnąłem w treść i zastanawiałem się nad tą pozycją tym wyraźniejsze stawało się jaką wspaniałą lekturą są "Opowieści Kosmikomiczne". Każda z opowieści bez jakiegoś głębszego rozmyślania to i tak są dosyć nietypowe, ale pozytywne i...