Z jednej strony książka Kwiatkowskiej jest niezwykle kusząca, głównie dzięki swojej oryginalności. Niewiele jest obecnie kryminałów w podobnym stylu - z detektywem zamiast inspektora policji, bez sensacyjnych wątków i nie przesiąkniętych brutalnością i wulgarnością. A mimo wszystko jako kryminał ta pozycja jest raczej średnia. Problem z tym, że sama zagadka, choć cały czas stanowi właściwie główny wątek, pałęta się raczej po drugim planie. Niestety, ma też ona swój polityczny aspekt, a wręcz jest on tu najważniejszy, co mnie osobiście średnio ucieszyło. Lubię jednak kryminały w starym stylu, kiedy mamy morderstwo i trzeba wykryć sprawcę. Jakieś spiski, fałszerstwa i inne takie to jednak nie jest do końca "to". Na dodatek zakończenie niezbyt mnie usatysfakcjonowało. Było trochę naciągane, ani razu wcześniej nie pojawiły się przesłanki co do takowego rozwiązania (poza czymś w stylu: "jak nie ma kogo podejrzewać, to podejrzaną musi być najmniej podejrzana osoba", bądź podobne), choć na koniec autorka usilnie starała się dowieść, że takie a takie wskazówki w książce wcześniej padły. Owszem, ale rzucenie dwoma drobiazgami na ponad 400 stron to trochę mało, by mówić o uczciwości w przedstawianiu zagadki względem czytelnika (a kiedy mowa o drobiazgach, to chodzi właściwie o pojedyncze zdania, pojawiające się w kontekście niezwiązanym z zagadką). Podobał mi się natomiast chwyt, który autorka zastosowała na końcu, bo faktycznie potrafił nieźle zamieszać w głowie.

Inną sprawą jest natomiast warstwa obyczajowa i na tym polu "Zgubna trucizna" broni się znacznie lepiej. Naprawdę czuć klimat poznańskiego karnawału z początku XX wieku. Dużym plusem jest także to, że mamy ograniczone grono postaci, więc przedstawienie bohaterów tego spektaklu było wystarczająco rozbudowane. Zastrzeżenia mam chyba tylko do postaci Cecylii, która była jednak zbyt głupia. Zamysłem miała być pewnie piękna i niewinna, ale niezbyt błyskotliwa panna z dobrego domu, która nic nie wie o świecie, ale wyszła z tego po prostu zwyczajna tępota. Było to o tyle bolesne, że taką Anastazję, osóbkę obdarzoną bystrym umysłem, przedstawiono za to raczej w złym świetle. Tego typu kontrast w dwóch kreacjach kobiecych jest motywem często powtarzalnym w literaturze, ale Kwiatkowskiej zabrakło jednak pewnej głębi w ich przedstawieniu.

Myślę, że będę chciała spróbować jeszcze innych pozycji z dorobku pani Kwiatkowskiej, bo generalnie rzecz biorąc - dobrze mi się to czytało.

Z jednej strony książka Kwiatkowskiej jest niezwykle kusząca, głównie dzięki swojej oryginalności. Niewiele jest obecnie kryminałów w podobnym stylu - z detektywem zamiast inspektora policji, bez sensacyjnych wątków i nie przesiąkniętych brutalnością i wulgarnością. A mimo wszystko jako kryminał ta pozycja jest raczej średnia. Problem z tym, że sama zagadka, choć cały czas...