Najnowsza powieść Katarzyny Kwiatkowskiej wymyka się spod jednoznacznej oceny.
Z wcześniejszymi czterema powieściami łączy ją w zasadzie tylko postać głównego bohatera, detektywa-amatora Jana Morawskiego oraz epoka historyczna, w której osadzona jest fabuła.
Tym razem akcja rozgrywa się w 1901 r. w Poznaniu. Jak zwykle mamy do czynienia z pomysłową zagadką, misterną intrygą i żmudnym, mozolnym śledztwem, w którym sam Morawski przez długi czas jest głównym podejrzanym. W tle pojawia się szereg historycznych postaci, groźna Hakata i konsekwentnie niezłomna postawa Polaków wobec coraz bardziej agresywnych prób germanizacyjnych.
A jednak podczas lektury cały czas coś mi nie pasowało. Ciagle miałem wrażenie, że już to wszystko wielokrotnie czytałem u innych autorów. Bezpowrotnie zniknął klimat odróżniający książki Katarzyny Kwiatkowskiej od wszystkich innych tzw. retro kryminałów.
I nie mam żadnych wątpliwości, że tym razem zabrakło tego czym Kwiatkowska ujęła mnie od pierwszej swojej powieści - niepowtarzalnej atmosfery szlacheckich dworów i barwnych opisów ziemiańskich zwyczajów. Tego nie były w stanie zastąpić niekończące się relacje z balów karnawałowych w Poznaniu.
Mimo wszystko uważam, że „Zgubna trucizna” usatysfakcjonuje miłośników lekkiej, ale inteligentnej powieści kryminalnej z historią w tle.

Najnowsza powieść Katarzyny Kwiatkowskiej wymyka się spod jednoznacznej oceny.
Z wcześniejszymi czterema powieściami łączy ją w zasadzie tylko postać głównego bohatera, detektywa-amatora Jana Morawskiego oraz epoka historyczna, w której osadzona jest fabuła.
Tym razem akcja rozgrywa się w 1901 r. w Poznaniu. Jak zwykle mamy do czynienia z pomysłową zagadką, misterną intrygą...