Drugi tom cyklu tj. Forteca w szarym lodzie, kontynuuje wątki przerwane w pierwszym tomie.
Po J.V. Jones możemy spodziewać się: szczegółowo zarysowanego świata osadzonego w realiach quasi-fantastycznych o dość arktycznym klimacie, rozbudowanej charakterystyki klanowych ludów, polityki oraz bardzo licznych wielowymiarowych postaci, które są kreowane z wielką starannością i ewoluują z biegiem wydarzeń. Na myśl może nasuwać się styl George R. R. Martina, z mniejsza iskrą talentu do budowania napięcia.
Akcja rozwija się wolniej niż w poprzedniej książce, dotyczy to zwłaszcza wątku głównych bohaterów (których wspólna droga zostaje dość obcesowo rozdzielona) oraz walki z Władcami Kresów. W zamian otrzymujemy głębszy rozwój postaci, przekonamy się jak w czasie wojny zdroworozsądkowe myślenie ustępuje miejsca przerośniętym ambicjom i urażonej dumie. Pogłębiające się podziały klanów mogą doprowadzić do ich upadku, biorąc pod uwagę zbliżające się zagrożenie ze strony Penthero Iss pożądającego władzy absolutnej. Na duży plus zasługuje rozwinięcie wątków Psiego Lorda, siostry Raifa Effie oraz Rainy Blackhail. Poszczególni bohaterowie, których jest więcej niż w pierwszym tomie, przeżywają często mroczne, bolesne i krwawe momenty, odkrywają w sobie także nowe i dotąd nieznane pokłady magii. Rozdziały często kończą się małymi cliffhangerami, po czym przenosimy się w inną część krainy aby poznać losy innych postaci. Autorka zręcznie balansuje w wielowątkowej fabule, powoli splatając I rozplatając poszczególne wątki, pozwalając im się rozwijać we własnym tempie.
Mimo wielu plusów możemy odnieść wrażenie rozmycia się akcji (zwłaszcza w połowie książki dochodzi jakby do przesycenia opisów), która w pierwszej części pomimo ogromu opisów parła do przodu. O istotnym wydarzeniu często dowiadujemy się dopiero po kilku rozdziałach dotyczących z goła innej linii fabularnej, przez co możemy czuć się nieco zagubieni. Głównym mankamentem wydaje się być skupianie uwagi Autorki na zbyt szczegółowym opisywaniu dość nudnych poczynań bohaterów, natomiast np. scena walki Raifa z Shatan Mear „najpotężniejszą kreaturą która kiedykolwiek żyła”, zostało potraktowane po macoszemu bez potrzebnego rozmachu, ogromnie spłycając, w końcu bardzo ważny watek powieści. Książka nie kończy się jak poprzednia wielkim wstrząsem, raczej stanowi przygotowanie do wydarzeń mających nastąpić później.
Forteca jest to pozycja godna polecenia i miłośnicy pierwszej części nie powinni czuć się zawiedzeni. Największym problemem jest brak polskiej kontynuacji serii, wydawca jest niezwykle opieszały w publikowaniu kolejnych części. Biorąc pod uwagę, że Miecz z czerwonego lodu miał premierę w 2007 roku a kolejna część Patrzący na Umarłych w 2010 roku, można jedynie liczyć na tłumaczenia fanowskie lub spróbować swoich sił z wersją angielską.

Drugi tom cyklu tj. Forteca w szarym lodzie, kontynuuje wątki przerwane w pierwszym tomie.
Po J.V. Jones możemy spodziewać się: szczegółowo zarysowanego świata osadzonego w realiach quasi-fantastycznych o dość arktycznym klimacie, rozbudowanej charakterystyki klanowych ludów, polityki oraz bardzo licznych wielowymiarowych postaci, które są kreowane z wielką starannością i...