Bardzo ciekawa opowieść o Danii i Duńczykach widzianej oczami Brytyjki. Poznajemy zwyczaje, tradycje, sposób myślenia mieszkańców Półwyspu Jutlandzkiego, Zelandii i siedemdziesięciu sześciu wysp, tworzących ten najszczęśliwszy (k)raj na ziemi. I tu tkwi gwóźdź książki: jest ona młotem na dyskurs neoliberalny, udowodniając, że kraj wszechstronnie opiekujący się swymi obywatelami wcale nie musi upaść, a wręcz przeciwnie: kwitnąć, właśnie dzięki takiej opiece. Ileż ja się nasłuchałem w latach dziewięćdziesiątych opowieści, że każdy jest kowalem swojego losu, od państwa się obywatelowi nic nie należy, państwo nie ma żadnych obowiązków, PRL się skończył, bo był chory swoją opiekuńczością. A jak będzie inaczej, to świat się zawali i ziemia wypadnie z orbity. Bla, bla, bla ... będzie wiosna, będzie trawa równo rosła. Jakież to były wierutne bzdury! ,,Życie po duńsku'' zadaje kłam takiemu dyskursowi, pokazując, że właśnie państwo opiekuńcze to droga do międzynarodowego sukcesu (nie tylko w rankingu szczęścia obywateli, ale i dostatku, innowacyjności, a nawet poziomu zaufania). W Polsce wbijano ludziom, że to dobrze, że są nierówności w zarobkach obywateli, bo to wyzwala inicjatywę. Ciekawe, że Duńczycy mają socjalizm pełną gębą, a inicjatywy im jakoś nie brakuje (no cud po prostu!).
Ale trzeba też zauważyć, że państwo opiekuńcze ma swój fundament w zaufaniu (choć trudno ocenić, czy to skutek czy przyczyna) i głęboko zakorzenionym egalitaryzmie, wpajanym w Danii od dziecka. Z zaufania z kolei bierze się z kolei wiara w system: ludzie tam chętnie płacą wysokie podatki, bo wiedzą, że są dobrze wydawane przez państwo. Szokujące musi być (zwłaszcza dla liberałów) spłaszczenie zarobków. Przypomina mi się, jak odpowiadają prezesi dużych firm, na zarzut, że szeregowy pracownik przez trzydzieści lat nie zarobi tyle, co prezes przez miesiąc. Odpowiadają: DOBRZE, TAK MA BYĆ! Nie, nie - tak nie musi być i ,,Życie po duńsku'' to dobitnie pokazuje.
Pasjonująca pozycja, pisana z swadą i dużą dawką humoru. Zabrakło tylko opowieści o duńskim systemie mieszkaniowym, jak tam jest z otrzymaniem mieszkania, jaki system dominuje.
Ale za to brytyjska autorka opowiada o duńskim podejściu do (bezpłatnej, to rzecz wiadoma) edukacji: studiuje się tu, co się chce (a Polsce: poloniści, jak ja, sami wiecie co sobie inni myślą o naszym kierunku; lepiej się nie dołujmy). Tam,w Danii, studia służą i są podporządkowane samorealizacji, a nie wyścigowi szczurów jak u nas. Toteż Duńczycy nie zaharowują się w pracy, tyrając po dwanaście czy szesnaście godzin. Nie, oni wolą spędzać czas z rodziną, a przecież pracują w zawodach, które im odpowiadają, a mimo to się nie przepracowują.
Książka jest pisana z wyspiarskiej perspektywy, nie ma więc Egona O. i jego drużyny, bodaj najbardziej znanego ,,zespołu'' duńskiego w Polsce. Dużo odwołań do tekstów kultury, które (przynajmniej mnie) nic nie mówią(jak choćby ,,Milky bar''), a żadnego do ,,Ulicy Sezamkowej''. Pozycja dobrze napisana, podejmuje też zagadnienia damsko-męskie (Ludzik Lego pół godziny okupujący toaletę: Drogie Panie to akurat nie jest długo, mężczyźni mają chyba taką fizjologię, ja tam siedzę nieraz dłużej). Ale dla mnie to przede wszystkim młot na liberałów (bo czarownice, jak pamiętamy, odleciały do Niemiec:).

Bardzo ciekawa opowieść o Danii i Duńczykach widzianej oczami Brytyjki. Poznajemy zwyczaje, tradycje, sposób myślenia mieszkańców Półwyspu Jutlandzkiego, Zelandii i siedemdziesięciu sześciu wysp, tworzących ten najszczęśliwszy (k)raj na ziemi. I tu tkwi gwóźdź książki: jest ona młotem na dyskurs neoliberalny, udowodniając, że kraj wszechstronnie opiekujący się swymi...