Metaforyczna, magiczna, irracjonalna. Tymi słowami można określić kolejną powieść Jonathana Carrolla. „Dziecko na niebie” bynajmniej nie należy do grona łatwych w odbiorze powieści Jonathana Carrolla (o ile możemy mówić, że takowe istnieją). Autor jak zawsze serwuje swym czytelnikom porywającą historię pełną niewytłumaczalnych zdarzeń. W przypadku tej powieści Carroll wplótł więcej przemyśleń filozoficzno-teologicznych niż czynił do tej pory. Miłym ukłonem ze strony autora są nawiązania do jego innych powieści. Natomiast w przypadku zakończenia nie tylko pozwala na odmienne spojrzenie na całą powieść, ale ma również charakter otwarty, przez co każdy czytelnik sam musi wysnuć dalsze losy.

Weber i Philip – przyjaciele, filmowcy, ludzie sukcesu i sławy. Dlaczego więc Philip popełnia samobójstwo? Weber próbuje rozwiązać tę zagadkę. Wgłębiając się w sprawę, odkrywa coraz bardziej zdumiewające fakty z życia przyjaciela i natyka się na przerażające zjawiska. Dobro i zło okazują się nierozerwalnie ze sobą związane.

Początkowo historia wydaje się mieć aspekty typowej powieści kryminalnej. Jednakże Carroll w typowy dla siebie sposób wyprowadza czytelnika z błędu. Szybko w życiu Webera (głównego bohatera) zaczynają się dziać dziwne, wręcz magiczne wydarzenia. Taka jest właśnie twórczość Carrolla, który w zwyczajne życie, zwyczajnych bohaterów wplata niemożliwe wydarzenia. W terminologii nazywa się to realizmem magicznym. Korzystnym ze strony czytelnika i samego autora faktem jest, że nie jesteśmy pewni dalszych wydarzeń. Zarówno my jak i główni bohaterowie nie wiemy o co w danej historii chodzi. Wspólnie musimy dojść do prawdy. Również sam autor pisząc swe powieści twierdzi, że sam nie wie, jak dana historia się potoczy. I to jest widoczne również w „Dziecku na niebie”.

Oczywiście wraz z kolejnymi stronami historia staje się bardziej klarowniejsza. Weber musi na nowo nakręcić ostatnią scenę filmu jego zmarłego przyjaciela (który w przedziwny sposób kontaktuje się z nim za pomocą kaset video). W przypadku „Dziecka na niebie” Carroll nie przesadza z liczbą niesamowitych zdarzeń, jak to miało miejsce w niektórych jego powieściach (chociażby „Muzeum psów” czy „Szklana zupa”). W pewien sposób te nierealne zdarzenia napędzają akcję. Czytelnik od zdarzenia do zdarzenia stara się zrozumieć o co w tym chodzi. Takim minusem są zbyt częste dygresje oraz retrospekcje odnośnie niektórych zdarzeń czy postaci. Owszem są one potrzebne by bardziej zrozumieć daną książkę, lecz ich zbyt duża liczba, a zwłaszcza tych co nic nie wnoszą może utrudnić proces czytelniczy.

Fabularnie historia jest prosta. Główny bohater stara się zrozumieć dlaczego jego przyjaciel popełnił samobójstwo. W momencie odkrycia prawdy czeka go specjalna „misja”. Oczywiście całej akcji towarzyszy realizm magiczny. Jednakże powieść nie jest bynajmniej prosta. Carroll porusza kilka kwestii. Pierwszą rzucającą się w oczy jest sztuka, w przypadku „Dziecka na niebie” kinematografia. Jej oddziaływanie na otaczającą rzeczywistość oraz nas samych. Drugą potężną kwestią jest natura dobra oraz zła. Czy złu można nadać sens? Czy może istnieć samoistnie bez dobra? oraz najważniejsze czy zło w połączeniu z miłością można pokochać?. Na kartach swej powieści Jonathan Carroll przemyca wiele poglądów, myśli, kwestii dotyczących wyżej wymienionych tematów. Właśnie takie podejście do książek sprawia, że stają się refleksyjne.

Uważaj o czym marzysz. Carroll w „Dziecku na niebie” porusza również kwestie tworzenia, czy też naszej wyobraźni. Te przemyślenie powoli zbliża nas ku końcowi powieści. Kim tak naprawdę była Pinsleepe? Prawdziwym aniołem, czy też tworem wyobraźni. Zakończenie jak zawsze w przypadku Carrolla zmusza nas do innego spojrzenia na całą powieść. Czy Weber był jedynie marionetką w rękach wyższych sił? Carroll w sposób zamierzony zostawia niektóre wątki nie zakończone, aby czytelnik mógł sam dopisać zakończenie. Ostatnia przypowieść na zakończenie powieści pozostawia nas przed pytaniem, czy jesteśmy w stanie poznać dogłębnie drugiego człowieka, nawet jeśli jest on naszym najlepszym przemyśleniem. Dosyć interesujące zakończenie, ale należy zaznaczyć, że bez efektu „wow”, które było charakterystyczne dla wcześniejszych powieści.

Ostatnią kwestią są nawiązania do wcześniejszych powieści. Jest to swoistego rodzaju „oczko” puszczone do stałego czytelnika. W głównej mierze mamy nawiązania do „Kości księżyca”, zresztą główna bohaterka również występuje w tej powieści, czy też postać Venasqueza z „Muzeum psów”. Oczywiście Carroll tak skonstruował powieść, że nie trzeba znać poprzednich powieści, by móc zrozumieć fabułę. Dodatkowo autor zamieścił dwa opowiadania, których obszerniejsze fragmenty można przeczytać w jego zbiorach.

Podsumowując, interesująca powieść Carrolla z wieloma ciekawymi przesłaniami. Bardziej filozoficzna niż jego poprzednie powieści. Zakończenie ciekawe, lecz bez tego „czegoś” co jest charakterystyczne dla Carrolla.

Metaforyczna, magiczna, irracjonalna. Tymi słowami można określić kolejną powieść Jonathana Carrolla. „Dziecko na niebie” bynajmniej nie należy do grona łatwych w odbiorze powieści Jonathana Carrolla (o ile możemy mówić, że takowe istnieją). Autor jak zawsze serwuje swym czytelnikom porywającą historię pełną niewytłumaczalnych zdarzeń. W przypadku tej powieści Carroll...