Jeśli ktoś mi kiedyś powie, że „Jane Eyre” (polski tytuł jakoś do mnie nie przemawia) to tylko kolejne kostiumowe romansidło sprzed 200 lat to wyprowadzi mnie z równowagi. To naprawdę dobra klasyka (świetny przykład powieści gotyckiej – z wplataniem niemal proroczych snów i odniesień do zjaw czy duchów), ale również jedna z najlepszych powieści feministycznych jakie przyszło mi przeczytać. I to feminizmu najcenniejszego wydania – poznawania swojej kobiecej wartości, własnego „ja”, a nie samego szukania niezależności.

Jane to mądra kobieta, która potrafi dokonać właściwych dla siebie wyborów. Wierzę, że gdyby więcej współczesnych kobiet potrafiło żyć w takiej zgodzie z samą sobą i nie okłamywać siebie, współczesny świat potrzebowałby dużo mniej poradników psychologiczno-związkowych.

Dodam jeszcze, że jeśli ktoś nie polubił twórczości Jane Austen to Charlotte Bronte będzie dla niego idealnym wyborem. Charlotte Bronte sama nie lubiła Jane Austen, którą uważała za pozbawioną umiejętności wyrażania jakichkolwiek pasji i namiętności. Faktycznie, „Duma i uprzedzenie” ma w sobie meandry życia społecznego, pewne niedomówienia, ale niekiedy postaci wydają się dość mdłe. Trzeba bardzo się skupić, aby wyłuskać z nich esencję najważniejszych cech charakteru. Tymczasem Bronte nie boi się gwałtowności, namiętności i nazywa rzeczy po imieniu (pan Rochester jest od krok od popełnienia bigami!). To z pewnością jest bliższe czytelnikowi XXI wieku.

Jeśli ktoś mi kiedyś powie, że „Jane Eyre” (polski tytuł jakoś do mnie nie przemawia) to tylko kolejne kostiumowe romansidło sprzed 200 lat to wyprowadzi mnie z równowagi. To naprawdę dobra klasyka (świetny przykład powieści gotyckiej – z wplataniem niemal proroczych snów i odniesień do zjaw czy duchów), ale również jedna z najlepszych powieści feministycznych jakie...