Skończyłem. Chyba w niecałe dwa tygodnie, co musi oznaczać, że książka była bardzo dobra, być może nawet wybitna. Co prawda, do absolutnego numeru jeden (“Diuna”, jakżeby inaczej?) w mojej opinii “Hyperionowi” nieco brakuje, ale i tak już dawno nie miałem takiej satysfakcji z czytania.

Przejdźmy jednak do rzeczy. Co świadczy o wielkości powieści Simmonsa? Przecież żadna z historii pielgrzymów nie powala. Wszystkie razem pozwalają na uchwycenie zarysów wspaniałego, nieprawdopodobnego świata wykreowanego przez autora. On sam pokazuje nam tylko pojedyncze obrazki, szkice, ramy, ale kiedy tylko chce, uderza z ogromną siłą. Tak jak w przypadku opowieści konsula: wcześniej wzmianki o długu czasowym pojawiają się nie raz, ale kiedy poznajemy historię związku Merina i Siri, świadomość konsekwencji tego zjawiska może nas przytłoczyć.

Coś podobnego powtarza się niemal na każdej karcie powieści. Najpierw słyszymy o kosmicznych wojnach, potem dowiadujemy się, że w tym obcym dla nas świecie istnieje (bo przecież musi istnieć) miejsce dla zwykłych rodzin, które tylko przez przypadek zostają wyrwane ze swojej sielanki.

Przy okazji omawiania konstrukcji powieści często przywoływane są “Dekameron” i “Opowieści kanterberyjskie”. Można się zastanowić, czy “Hyperion” nie zasługuje na miejsce z nimi w jednym rzędzie. Jasne, to fantastyka, ale czy świat transmiterów i podróży kosmicznych jest dużo bardziej oddalony od naszego niż nasze życie z telefonami komórkowymi od rzeczywistości ludzi średniowiecza i renesansu?

Ogólna (ale dobra) rada jest taka. Jeśli nie masz czasu na czytanie, lub czytanie literatury sci-fi w szczególności, przeczytaj “Diunę” Franka Herberta i właśnie “Hyperion”. To absolutne i zasłużone klasyki gatunku. Coś, czego nie można nie znać. Jeśli zaś planujesz przeczytać więcej książek z tego nurtu, dobrze się zastanów nad kolejnością. Po tym, jak przeczytasz obydwie polecane w tym akapicie pozycje, niewiele znajdziesz takich, które będą smakowały choć w połowie tak dobrze.

Skończyłem. Chyba w niecałe dwa tygodnie, co musi oznaczać, że książka była bardzo dobra, być może nawet wybitna. Co prawda, do absolutnego numeru jeden (“Diuna”, jakżeby inaczej?) w mojej opinii “Hyperionowi” nieco brakuje, ale i tak już dawno nie miałem takiej satysfakcji z czytania.

Przejdźmy jednak do rzeczy. Co świadczy o wielkości powieści Simmonsa? Przecież żadna z...