A więc tak:
1. Nie lubię retrospekcji…
2. Nie lubię wątków przygodowych, poszukiwań skarbów…
3. Nie lubię spotkań po latach.
To tak mi przyszło do głowy niemal na samym początku lektury. I coś w tym jest, bo choć uważam, że książka jest całkiem niezła, to nadal mogę podtrzymać w mocy te trzy punkty.
Klątwa Królowej Pereł to opisana przez lata historia dwóch rodzin, których losy niezmiennie związane są z wydobytą przed wielu laty Królową Pereł. Klejnotem, który stał się przekleństwem, który na kilka pokoleń unieszczęśliwił potomków poławiaczy, a chęć jego posiadania zdeterminowała ich życie. Niezależnie czy kilka pokoleń temu, czy obecnie powiązane perłą rodziny nadal walczą o nią walczą, o jej posiadanie, o moc jaką ze sobą niesie. Zaczarowani, pod wpływem klątwy nieświadomie rezygnują z siebie i swoich ideałów w imię posiadania tego cuda. Wokół nich krążą zbrodnie, śmierć, szaleństwo, okrucieństwo i nieszczęście. Nikt nie zaznaje spokoju ducha, a chwile radości i zadowolenia przemijają bardzo szybko.
Z niemal narkotycznego snu wybudza ich 14 letni chłopiec Matthew – syn Liany, która zostawiła swoje marzenia artystyczne by stanąć na czele koncernu z perłą w sejfie oraz Cullena Llewellyna, Australijczyka, hodowcy pereł, który zamienił miłość i zaufanie żony na gry hazardowe, przepuścił majątek, fundusz powierniczy syna. Matthew pewnego dnia zaopatrzony w fałszywe dokumenty, pieniądze ukradzione z konta matki, ucieka z domu. W poszukiwaniu szczęścia dla siebie, wolności dla matki, zabicia niezgody między rodzicami postanawia zniszczyć przyczynę zła. Chce oddać perłę morzu, które ją zrodziło. Czy mu się to uda?
Zdecydowanie zakochałam się w Cullenie i w jego ojcu. W każdym z nich z różnych powodów, ale w każdym mocno i głęboko. To silni mężczyźni, którzy przeżyli swoje piekło na ziemi, stracili wiele, niemal wszystko. Ale to również mężczyźni, którzy potrafią pochwycić się najcieńszej nitki i po niej podnieść się, wstać i obudować, stanąć na tyle mocno aby uniknąć kolejnego upadku. Przyznający się do swoich błędów i słabości. Gotowi do walki. I choć ich udział w wychowaniu Matthew był prawie żaden w przypadku ojca i żaden w przypadku dziadka, chłopiec też taki będzie. W zasadzie już jest. Moim zdaniem, do nich należy ta książka.
Najmniej wyraźnie, najbardziej blado wypadła Liana. Nawet nie wiem czy ja lubiłam czy nie i nie wszystko można wytłumaczyć działaniem klątwy.
Podobała mi się fabuła, choć uważam, że wątek sensacyjno-rodzinny był niepotrzebny. Historia sama broniła się i nie trzeba było jeszcze bardziej jej gmatwać, przeładowywać.
Konstrukcyjnie Perła podobna jest do Wyspy Whiskey, choć jest mniej tragiczna, mniej przywiązuje czytelnika do siebie. Ale nie dałoby się pomylić autorki obu książek. Lubię Emilie Richards również dlatego, że potrafi ona uczynić z niewinnej historii dramat, zaskoczyć czytelnika w kilku linijkach tekstu. Szanuje swoje słowa i czytelnika.
Jednak, wydaje mi się, że Klątwa Królowej Pereł jest słabsza, bardziej przeładowana fabularnie, a co za tym idzie, nie do końca dopracowana. Było kilka wątków, które zaczęły się, a później przepadły. Szkoda. Co i tak nie zmienia faktu, że bardzo mi się podobała.

A więc tak:
1. Nie lubię retrospekcji…
2. Nie lubię wątków przygodowych, poszukiwań skarbów…
3. Nie lubię spotkań po latach.
To tak mi przyszło do głowy niemal na samym początku lektury. I coś w tym jest, bo choć uważam, że książka jest całkiem niezła, to nadal mogę podtrzymać w mocy te trzy punkty.
Klątwa Królowej Pereł to opisana przez lata historia dwóch rodzin, których...