Odkąd sięgam pamięcią, zawsze lubiłem długie formy literackie. Trylogie, tetralogie, pentalogie... im dłuższy cykl tym lepiej. Myślę, że to wynik moich upodobań czytelniczych. Lubię się zżywać z bohaterami, dobrze ich poznać, polubić.
Oczywiście dotyczy to również literatury kryminalnej, od Sherlocka Holmesa i panny Marple, poczynając.
I tak sobie myślę, że w kanonie moich ulubionych bohaterów serii kryminalnych, Nastia Kamieńska pewnie nie przebija Kurta Wallandera. A może nawet Anniki Bengtzon. Jeżeli jednak zawęzić „kryteria wyszukiwania” do bohaterów „żywych”, których losy nie są jeszcze zamknięte, to chyba Anastazja nie ma konkurencji. No może do niedawna byłby nią Harry Hole, środkowa część cyklu była świetna, ale ostatnie dwa tomy są już zbyt wtórne i nudne dla mnie.
Wracając do Marininy - wielokrotnie natrafiłem na porównania do Chmielewskiej, co dla mnie nie ma żadnego sensu. Do Chmielewskiej można porównywać Doncową, czy Polakową, ale Marynina ze swoją posępną scenografią ponurych lat Jelcynowskiej smuty – z naszą mistrzynią humorystycznych opowieści nie ma praktycznie nic wspólnego. Być może osoby młodsze nie potrafią tego zrozumieć i traktują obraz ówczesnej Moskwy jako groteskowy sztafaż. Ale akurat lata mojej młodości przypadły na wesołe czasy rabunkowej prywatyzacji pierwszej połowy lat dziewięćdziesiątych, tak więc mnie w tym malunku nic specjalnie nie dziwi, ani nie wydaje się niemożliwe.
Marinina to więc dla mnie rosyjski odpowiednik Mankella i Marklund, gdzie jakaś tam zagadka kryminalna jest tylko jedną z osi fabuły, wtopioną w bogate tło obyczajowe i silne wątki społeczne. Podobnie pisze czasem Akunin, ale jego proza to dla mnie trochę przerost formy nad treścią, za czym akurat nie przepadam.
Aktualnie z dużym ukontentowaniem potarzam sobie chronologicznie cykl o Kamieńskiej. Przy okazji nachodzą mnie dość ponure refleksje na temat chaotycznego i pozbawionego logiki systemu wydawania w naszym kraju poszczególnych tomów, który przypomina trochę metodę na chybił trafił. Ostatnio trochę się poprawiło, choć W.A.B w latach 2015-2016 był łaskaw wydać kolejno tomy 13, 14 i 15, pozostawiając z niepojętych powodów nieprzetłumaczony 12 „Nie przeszkadzajcie katu”. Nakłada się na to błędna numeracja tomów na Lubimy czytać, ale to akurat łatwo poprawić... ja to chętnie poprawię, jak dostanę pozwolenie... :)
Serię bardzo polecam.

Odkąd sięgam pamięcią, zawsze lubiłem długie formy literackie. Trylogie, tetralogie, pentalogie... im dłuższy cykl tym lepiej. Myślę, że to wynik moich upodobań czytelniczych. Lubię się zżywać z bohaterami, dobrze ich poznać, polubić.
Oczywiście dotyczy to również literatury kryminalnej, od Sherlocka Holmesa i panny Marple, poczynając.
I tak sobie myślę, że w kanonie moich...