Najpierw zachwyciłam się głosem - niski, aksamitny głos starszej kobiety w radio. Jej nienaganna polszczyzna, bogate słownictwo, piękne metafory...Oczarowana słuchałam felietonu pt. "Ziarenko gorzkiej prawdy o człowieku". Był rok 2010, wracałam z pracy, ciemno, już wieczór, jesień. 1 grudnia tego samego roku podczas Wrocławskich Targów Książki uslyszałam znów teg piękny głos. Należał do drobniutkiej, starszej kobiety, elegancko ubranej i uczesnaej. Stała przy stoisku Oficyny Wydawniczej Atut i propmowała świeżutkie wydanie swoich feleitonów radiowych pt. "Pomnieć, przypomnieć, zapomnieć". Natychmiast kupiłam egzemplarz i zaprzyjaźnilam się z panią Marią Woś - dała mi swój numer telefonu, a ja szybko z niego skorzystałam.
Taka to jest historia jednej z moich ulubionych książek. Autorka to urodzona w 1934 roku we Lwowie dziennikarka Polskiego Radia Wrocław, z wykształcenia polonistka. Miłość do rodzinnego miasta, ktore musiała opuścić w wieku 12 lat, przebija z większości jej felietonów radiowych. Ale nie tylko. Pani Maria Woś to bystry obserwator otaczającego nas świata, osoba wielkiej kultury, miłośniczka literatury i poezji z najwyższej półki i muzyki klasycznej. Kiedy jej slucham lub czytam jej felietony, mam wrażenie, że ktoś uchyla ciężką, brudną kotarę codzienności i przez moment jest mi dane widzieć jakiś inny, lepszy i piękniejszy świat.

Najpierw zachwyciłam się głosem - niski, aksamitny głos starszej kobiety w radio. Jej nienaganna polszczyzna, bogate słownictwo, piękne metafory...Oczarowana słuchałam felietonu pt. "Ziarenko gorzkiej prawdy o człowieku". Był rok 2010, wracałam z pracy, ciemno, już wieczór, jesień. 1 grudnia tego samego roku podczas Wrocławskich Targów Książki uslyszałam znów teg piękny...