Nica Jaszi urodzona w 1973 roku , w pobliżu Tibilisi jest główną narratorką powieści „Ósme życie” Obecnie Nica mieszka w Berlinie.
Początek powieści jak dla mnie chaotyczny, dziwny. Narratorka relacjonuje fakty jakby z dwóch miejsc naraz. Zdania są bardzo długie, złożone, często występują w nich powtórzenia.
Wygląda to jak testament napisany dla 12-letniej siostrzenicy Brilki, która będąc na występach z grupą taneczną w Amsterdamie, postanawia uciec do Wiednia. Tam chce odnaleźć dokumenty dotyczące praw autorskich piosenek siostry jej pradziadka.

Spokój i harmonia nastąpiła dopiero, gdy zaczęłam czytać pierwszy rozdział. Tutaj zaczyna się opowieść o Anastazji Jaszi jej siostrach i ojcu fabrykancie czekolady. Czekolady najbardziej znakomitej na świecie, której przepis był niezwykle cenny i trzymany w tajemnicy. Czekolady w smaku, której można było się zatracić.

„Ósme życie „ dla mnie to powieść zupełnie inna.
Z jednej strony fascynująca, z drugiej strony troszkę męcząca. Nie umiem tego wyjaśnić. Ciekawa byłam losów rodziny Jaszich wspaniale wplecionych w tło historyczne Gruzji, Rosji, czasy II wojny światowej, czasy panowania komunizmu. Z drugiej strony ciężkie losy bohaterów, ich ciągła walka z przeciwnościami, ciągłe problemy przytłaczały mnie. Tu przede wszystkim kobiety odgrywają główne role. One ciągle brną do przodu przez życie, które uczy je jak powstać po upadku, jak być silną , jak uśmiechać się przez łzy...

Nino Haratischwili stworzyła niesamowity kawał dobrej literatury, aż trudno uwierzyć, że jest to tak młoda osoba. W dodatku koniec I tomu jest taki, że aż trudno nie sięgnąć po II tom, żeby dowiedzieć się co dalej...

Nica Jaszi urodzona w 1973 roku , w pobliżu Tibilisi jest główną narratorką powieści „Ósme życie” Obecnie Nica mieszka w Berlinie.
Początek powieści jak dla mnie chaotyczny, dziwny. Narratorka relacjonuje fakty jakby z dwóch miejsc naraz. Zdania są bardzo długie, złożone, często występują w nich powtórzenia.
Wygląda to jak testament napisany dla 12-letniej siostrzenicy...