O powieściach Danielle Steel można właściwie napisać jedną uniwersalną notkę: główną bohaterką jest piękna, wszechstronnie utalentowana kobieta, która zmaga się ze złym losem oraz kłopotami, które zsyłają na nią inni. W życiowych tragediach nie ma ani krzty jej winy, a jednak radzi sobie z nimi najlepiej, jak może. Zachowuje przy tym czystość serca i wszystkie zalety ideału, a w końcu niespodziewanie spotyka mężczyznę, który zakochuje się w niej do szaleństwa.
W tym wypadku jest to Anabelle, młoda Amerykanka z wyższych sfer, której ojciec i brat giną na Titanicu. Mimo smutku ona nadal w ramach życiowego powołania pomaga chorym w szpitalu dla imigrantów. Jej mąż okazuje się homoseksualistą zarażonym syfilisem, jednak ona wybacza mu i pozwala okryć się hańbą rozwodu z jej winy. Natychmiast wyjeżdża do Francji, gdzie jako jedna z nielicznych kobiet zostaje lekarzem (dzięki wybitnym uzdolnieniom) i zostaje bohaterką wojenną, pracując jako wolontariuszka na froncie zachodnim I wojny światowej. Los jednak szykuje jej dalsze upokorzenia. Pozostaje jednak skromną dziedziczką ogromnej fortuny, która mimo niezwykłej urody pragnie tylko pomagać chorym i bezradnym.
Danielle Steel znana jest z tego typu bajeczek, które dzięki nienagannemu stylowi autorki czyta się gładko i można je potraktować jako rozrywkę na jesienny wieczór. Coraz bardziej irytuje mnie jednak powtarzalność fabuły, jednoznaczność sytuacji i ta kryształowa niewinność wszystkich głównych bohaterek.

O powieściach Danielle Steel można właściwie napisać jedną uniwersalną notkę: główną bohaterką jest piękna, wszechstronnie utalentowana kobieta, która zmaga się ze złym losem oraz kłopotami, które zsyłają na nią inni. W życiowych tragediach nie ma ani krzty jej winy, a jednak radzi sobie z nimi najlepiej, jak może. Zachowuje przy tym czystość serca i wszystkie zalety...