Mam wrażenie, że rozterki głównej bohaterki są rozdmuchane do granic przeniemożliwości - dziewczyna co dialog, co monolog, powtarza dokładne TO SAMO (serio, chyba nawet autorka robi ctrl+c, ctrl+v). Wszyscy dookoła ciągle jej mówią, nie, Chise, jesteś supi, Elias nigdy cię nie porzuci, jesteś jego waifu - a ta laska cały czas męczy bułę „o nie, pewnie zaraz mnie zostawi” na zmianę z kwestią „nazwał mnie rodziną, więc jesteśmy rodziną” xDD. Miało być głęboko chyba, wyszło płytko; nie ma w tym wszystkim za grosz prawdy psychologicznej. Podczas gdy tutaj autorka marnuje kolejne kadry na roztrząsanie dylematów Chise, wprawni scenarzyści potrafią z łatwością oddać dramat postaci za pomocą kilku niemych kadrów - i czasem wystarczy im na to jedna strona, a efekt jest porażający. Do tego poziomu, niestety, pani Yamazaki jeszcze daleko, choć ostatnie strony pozostawiają z nadzieją, że może wkrótce coś się w tej kwestii zmieni.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Mam wrażenie, że rozterki głównej bohaterki są rozdmuchane do granic przeniemożliwości - dziewczyna co dialog, co monolog, powtarza dokładne TO SAMO (serio, chyba nawet autorka robi ctrl+c, ctrl+v). Wszyscy dookoła ciągle jej mówią, nie, Chise, jesteś supi, Elias nigdy cię nie porzuci, jesteś jego waifu - a ta laska cały czas męczy bułę „o nie, pewnie zaraz mnie zostawi” na...