Książka, którą czyta się szybko i dość przewidywalnie. Jak na zaklinacz czasu jest w porządku.

Książka, którą czyta się szybko i dość przewidywalnie. Jak na zaklinacz czasu jest w porządku.

Książka jest dobra na swój sposób, ale łatwa do przewidzenia. Odejmuje również jedną gwiazdkę za zakończenie (zbyt wielkie pompowanie balonika przez autora).

Książka jest dobra na swój sposób, ale łatwa do przewidzenia. Odejmuje również jedną gwiazdkę za zakończenie (zbyt wielkie pompowanie balonika przez autora).

Do napisania opinie o tej książce zabierałam się jak przysłowiowy pies do równie przysłowiowego jeża. Początkowo, nic co wyróżniałoby te książkę na tle innych, nie przychodziło mi do głowy. A teraz w ogóle zapominam o czym jest ta powieść. To chyba za dobrze o niej nie świadczy? A może to z moją pamięcią jest coś nie tak? Zaraz, zaraz, spróbuję sobie coś przypomnieć.

Jest matka, córka, nauczycielka języka angielskiego, oczywiście w jednej osobie. I jak przystało na córkę ma ona matkę. O! Bo o tę matkę właśnie się „rozchodzi”, to ona jest gwoździem… i znowu nie pamiętam, programu czy do trumny;)

Do napisania opinie o tej książce zabierałam się jak przysłowiowy pies do równie przysłowiowego jeża. Początkowo, nic co wyróżniałoby te książkę na tle innych, nie przychodziło mi do głowy. A teraz w ogóle zapominam o czym jest ta powieść. To chyba za dobrze o niej nie świadczy? A może to z moją pamięcią jest coś nie tak? Zaraz, zaraz, spróbuję sobie coś przypomnieć.

Jest...

To druga przeczytana przez mnie książka Boyda po "Błękitnym popołudniu". Pierwsze co rzuciło mi się w oczy podczas lektury to podobne rozwiązania fabularne w obu powieściach. Dorosła kobieta odkrywa prawdziwą tożsamość swojego rodzica (tu matki, w "popołudniu" ojca) przewartościowując swoje relacje z nim oraz poznając jego przeszłość osadzoną w interesujących realiach historycznym (tu brytyjska działalność szpiegowska w Stanach, tam amerykańska okupacja Filipin).
Gatunkowo książkę bym przyporządkował do eleganckich powieści szpiegowskich, których mistrzami są dla mnie Graham Greene i John Le Carre. Nie jest to może "Tinker Tailor...", ale na pewno ciekawa lektura.

To druga przeczytana przez mnie książka Boyda po "Błękitnym popołudniu". Pierwsze co rzuciło mi się w oczy podczas lektury to podobne rozwiązania fabularne w obu powieściach. Dorosła kobieta odkrywa prawdziwą tożsamość swojego rodzica (tu matki, w "popołudniu" ojca) przewartościowując swoje relacje z nim oraz poznając jego przeszłość osadzoną w interesujących realiach...

Za mało romansu, za dużo bohaterów, niewiele intrygi, sporo nudów.

Za mało romansu, za dużo bohaterów, niewiele intrygi, sporo nudów.