Drugi tom opowieści o przygodach Tzigone, Matteo i Halruaa.
Nasza dawna złodziejka stała się teraz uczennicą maga - Basela Indoulura. Nie w smak jest to rzecz jasna Procopiu, który zrobi wszystko, aby uzyskać obiecaną przez Kivę nagrodę. Właśnie... Kiva. Ogar Magów, zbyt słaby po bitwie na bagnach Akhalaura - ucieka. Zapada się pod ziemię, znika. Nie może wybaczyć tym, którzy odarli ją z magii, knuje zemstę. Snuje swe wątki niczym w gobelinie, nie dostrzegając, że sama pod sobą dołek kopie... też.
Akcja w tym tomie zdecydowanie przyśpiesza. Tajemnica goni tajemnicę, ale - o dziwo - robi się z tego całkiem logiczne działanie, mile zaskakujące po wcześniejszych pomysłach pani Cunningham. Oczywiście, czytelnik nie musi wiele robić, by połączyć odpowiednie wątki w jeden, konkretny wzór, tym bardziej, że niektóre, wciąż naciągane rozmowy, czy też sytuacje opisane w narracji zdają się wręcz podsuwać pod nos rozwiązania tajemnic, jakie poznaliśmy w pierwszym tomie. Ale, żeby nie było tak słodko, są niedopowiedzenia i tajemnice, których nie poznamy... jeszcze.
Przyjemną odmianą było skupienie się na Kivie, pokazanie, że ta leśna elfka jest pozbawiona rozsądku w odczuciu czytelnika. Sięga po zemstę, łącząc postacie z przeszłości i teraźniejszości opisywanych wydarzeń. Skomplikowaną intrygę, zarówno związaną z Andrisem, zamienionym w rodzaj kryształowego bytu byłego przyjaciela Matteo, jak i z Crinti - widmowymi amazonkami, potomkami ludzi i drowów, które przerażają. Kombinuje również z Widmowymi Faerie, i do tego potrzebuje nieszczęsnej Tzigone... Mamy również postać pewnej znudzonej szlachcianki, chcącej nauczyć się złodziejskiego fachu - a która absolutnie nie zapisuje się mocno w pamięci, choć jest ważna dla głównej bohaterki.
Postacie, nawet nowe, jak nauczyciel Tzigone, król czy choćby Dhamario Exchelsora - nadal są płaskie i bez większego wyrazu. Wydają się tylko zapełniać strony powieści na siłę, intrygami i działaniami, które mają czytelnika frapować, zmuszać do myślenia i zaskakiwać. I jeśli jak jeszcze w przypadku Basela czy Zalathorma ma to jakiś głębszy sens, tak już Dhamario, Procopio i nawet biedna Kiva, nie mówiąc o samym Akhalaurze - wydają się być płascy i pomimo "zła" w nich trwającego i zmuszającego do takich a nie innych działań, stają się płascy i zlewają się z szeregiem innych postaci. Elaine Cunningham stara się, tłumacz również dorzuca kilka starannie dobranych umiejętności, ale w gruncie rzeczy wychodzi jak wychodzi. trochę płasko, trochę mdło i nijako. A trochę intrygująco.
nie mniej, druga część "Doradców i Królów" okazuje się być lekkim, smacznym kąskiem na popołudniowe lenistwo na kanapie, z kubkiem dobrej herbaty lub kawy w dłoni. Halruaa zaskakuje mnogością klimatu, talent pisarki przewija się miękko jak jedwab. jednak, jak w przypadku pięknej, słonecznej pogody, w pewnym momencie drażni mnogością lekkości i infantylności, zmuszając czytelnika do szukania cienia - w tym wypadku, do choćby chwilowego oderwania się od książki... po kolejny kubek herbaty.

http://kaginbox.blox.pl/2016/04/Brama-Wody.html

Drugi tom opowieści o przygodach Tzigone, Matteo i Halruaa.
Nasza dawna złodziejka stała się teraz uczennicą maga - Basela Indoulura. Nie w smak jest to rzecz jasna Procopiu, który zrobi wszystko, aby uzyskać obiecaną przez Kivę nagrodę. Właśnie... Kiva. Ogar Magów, zbyt słaby po bitwie na bagnach Akhalaura - ucieka. Zapada się pod ziemię, znika. Nie może wybaczyć tym,...