Kunderę chyba uwielbiam bezkrytycznie, bo oceniłam tę książkę wyżej niż tak naprawdę trafiła w mój gust. To raczej najsłabszy z jego przeczytanych przeze mnie utworów, a mam na koncie większość tytułów spod jego pióra.
Kundera z jednej strony przedstawia i wnikliwie analizuje przyczyny toksycznej (jakbyśmy to współcześnie nazwali) relacji matki i syna, wzajemnej zależności ograniczającej normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Temat został potraktowany wyjątkowo intymnie, poczynając od chwili poczęcia, co zwiększa ciężar gatunkowy. To tak jakbyśmy chcąc nie chcąc babrali się w cudzych brudach.
Jak to u Kundery mamy aluzje literacko-kulturowo-społeczne, a już sam tytuł możemy rozpatrywać chociażby na dwóch płaszczyznach: bohatera silnie odczuwającego, że prawdziwe życie toczy się gdzie indziej, oraz głębszej społecznej, nawiązującej do haseł wypisywanych na murach Sorbony przez studentów w 1968 roku, wziętych z poezji Rimbauda. Do Rimbauda nawiązuje również Kundera, przedstawiając losy swojego bohatera, poety Jaromila. Analogia jest ironiczna, gorzkawa, biorąc pod uwagę oddanie Jaromila ideom komunistycznym, czyniącym go chwilowym bohaterem narodu. Przy czym ewidentnie jego talent jest odtwórczy, żywiący się pomysłami i poglądami innych. Taka trochę twórcza jemioła, ale przekonana o swym geniuszu.
Jeśli ktoś szuka powtórki z "Nieznośnej lekkości bytu", odradzam sięgania po ten tytuł, lepiej przeczytać "Żart" albo "Niewiedzę".

Kunderę chyba uwielbiam bezkrytycznie, bo oceniłam tę książkę wyżej niż tak naprawdę trafiła w mój gust. To raczej najsłabszy z jego przeczytanych przeze mnie utworów, a mam na koncie większość tytułów spod jego pióra.
Kundera z jednej strony przedstawia i wnikliwie analizuje przyczyny toksycznej (jakbyśmy to współcześnie nazwali) relacji matki i syna, wzajemnej zależności...