bardzo dobra ale nie rewelacyjna, taka sinusojda, czasem nuda czasem świetna, ale bardzo dobrze napisana, choć nie zapadnie mi długo w pamięci niestety :(

bardzo dobra ale nie rewelacyjna, taka sinusojda, czasem nuda czasem świetna, ale bardzo dobrze napisana, choć nie zapadnie mi długo w pamięci niestety :(

To moja pierwsza książka Luanne Rice i nie zawiodłam się bo to piękna i wzruszająca historia. Autorka opisuje codzienne i niełatwe życie samotnej matki niepełnosprawnego dziecka. Kobietę opuszcza mąż, który nie może poradzić sobie z ułomnością córki, ale ona się nie poddaje i idzie do przodu z podniesioną głową. Książka chwyta za serce i skłania do refleksji. Człowiek zdrowy i mający kochane, zdrowe dzieci nie zdaje sobie sprawy jakie to szczęście. Przeczytajcie bo warto

To moja pierwsza książka Luanne Rice i nie zawiodłam się bo to piękna i wzruszająca historia. Autorka opisuje codzienne i niełatwe życie samotnej matki niepełnosprawnego dziecka. Kobietę opuszcza mąż, który nie może poradzić sobie z ułomnością córki, ale ona się nie poddaje i idzie do przodu z podniesioną głową. Książka chwyta za serce i skłania do refleksji. Człowiek...

Historia młodej kobiety, samotnie wychowującej nieuleczalnie chore dziecko. Złamane serce z morzami i oceanami w tle (kocham morski klimat, więc książka już na starcie miała ode mnie fory! ;) ). Poza tym: sporo bezinteresownej przyjaźni pomiędzy dziećmi i dorosłymi, ale też garść trudnych relacji rodzinnych. Na pierwszy rzut oka, "Gwiazdy prowadzą do domu" to fajne, babskie czytadło.

Tylko, że sam styl pisania pani Rice nie przypadł mi do gustu. Wiele (naprawdę WIELE!) bezsensownych powtórzeń na zasadzie "zapchaj dziurę" i nieudane retrospekcje - to moje dwa główne zarzuty. Wieczorami często nie chciało mi się wracać do tej lektury, gdyż ciągnęła się jak flaki z olejem. Wielka szkoda, bo fabuła całkiem ciekawa. (Jedna dodatkowa gwiazdka za samo zakończenie ;) )

Historia młodej kobiety, samotnie wychowującej nieuleczalnie chore dziecko. Złamane serce z morzami i oceanami w tle (kocham morski klimat, więc książka już na starcie miała ode mnie fory! ;) ). Poza tym: sporo bezinteresownej przyjaźni pomiędzy dziećmi i dorosłymi, ale też garść trudnych relacji rodzinnych. Na pierwszy rzut oka, "Gwiazdy prowadzą do domu" to fajne, babskie...

To naprawdę wartościowa lektura. O bólu, o miłości, o trudnych wyborach, ale przede wszystkim: o życiu.

Nie ma tutaj słodkiego, wyidealizowanego świata. Jest za to jeszcze nienarodzone dziecko, które okazuje się być głęboko upośledzone. Co w takiej sytuacji zrobiłaby którakolwiek kobieta? Co czuje? Czego się boi? Podejmuje trud. Książka naszpikowana emocjami, ale według mnie jest to jedynie jej zaleta. Fenomenalnie napisana.

Siła jest kobietą, moi kochani. I książką. :)

To naprawdę wartościowa lektura. O bólu, o miłości, o trudnych wyborach, ale przede wszystkim: o życiu.

Nie ma tutaj słodkiego, wyidealizowanego świata. Jest za to jeszcze nienarodzone dziecko, które okazuje się być głęboko upośledzone. Co w takiej sytuacji zrobiłaby którakolwiek kobieta? Co czuje? Czego się boi? Podejmuje trud. Książka naszpikowana emocjami, ale według...

Hmm, jakby tu ocenić tę książkę. Z jednej strony bardzo poruszająca opowieść o sile miłości matki do niepełnosprawnego dziecka, o trudnościach w życiu codziennym, o małej dziewczynce, która poznaje co to zainteresowanie ze strony innych, co to miłość, ból i nienawiść. A z drugiej strony od samego początku można się domyślić jak skończy się książka i moim zdaniem jest ona trochę za długa. Lecz to nie powoduje, że książkę czyta się mniej przyjemnie i z mniejszą ciekawością. Polecam :)

Hmm, jakby tu ocenić tę książkę. Z jednej strony bardzo poruszająca opowieść o sile miłości matki do niepełnosprawnego dziecka, o trudnościach w życiu codziennym, o małej dziewczynce, która poznaje co to zainteresowanie ze strony innych, co to miłość, ból i nienawiść. A z drugiej strony od samego początku można się domyślić jak skończy się książka i moim zdaniem jest ona...

Przepiękna historia opowiadająca losy Dianne, samotnie wychowującej niepełnosprawną córeczkę Julię. Mąż kobiety porzucił ją, kiedy tylko dowiedział się o chorobie dziecka.
To moja pierwsza powieść tej autorki i zamierzam sięgnąć po kolejne. Opowieść stworzona przez Luanne Rice wciągnęła mnie tak, że nie mogłam się oderwać ani przez moment i bardzo mnie urzekła. Trudno określić co mi się tu najbardziej podobało piękna więź między matką a córką, przyjaźń Amy z Julią, dziewczynek tak różnych a jednak podobnych do siebie czy świąteczny klimat podkreślający magię tej opowieści.
Autorka porusza wiele życiowych problemów w książce. Oprócz trudu wychowywania upośledzonego dziecka pojawia się także portret rodziny dysfunkcyjnej w której dochodzi do przemocy, ucieczkę od problemów oraz szydzenie z osób niepełnosprawnych. Wspaniała postać Lucindy, serdecznej, starszej pani, która zawsze zaoferuje wsparcie.
Opowieść o trudnościach,ale także o nadziei, która jak to się mówi zawsze chce płonąć nawet jeśli już zgasła. Końcowy rozdział jest napisany z perspektywy Julii, autorka oddała głos niepełnosprawnej dziewczynce, dzięki czemu można poznać jej odczucia i to jak odbiera otoczenie. Bardzo mnie ujęło to opowiadanie, pokazane zostało w nim, że osoby ciężko chore widzą i czują więcej niż się wydaje. To jedna z najpiękniejszych książek, jakie miałam okazje przeczytać, polecam. Do tego ta ujmująca zimowa okładka.

Przepiękna historia opowiadająca losy Dianne, samotnie wychowującej niepełnosprawną córeczkę Julię. Mąż kobiety porzucił ją, kiedy tylko dowiedział się o chorobie dziecka.
To moja pierwsza powieść tej autorki i zamierzam sięgnąć po kolejne. Opowieść stworzona przez Luanne Rice wciągnęła mnie tak, że nie mogłam się oderwać ani przez moment i bardzo mnie urzekła. Trudno...

bardzo wzruszająca książka...

bardzo wzruszająca książka...

Przebrnęłam przez 150 stron. Historia interesująca, ale sposób pisania autorki kompletnie mnie nie porywa...
...może nie czas na tę książkę, nie skreślam pisarki

Przebrnęłam przez 150 stron. Historia interesująca, ale sposób pisania autorki kompletnie mnie nie porywa...
...może nie czas na tę książkę, nie skreślam pisarki

Urocza powieść. O wartości cierpliwości. O byciu "jabłkową panienką", czyli oczekiwaniu aż ktoś nas podniesie, pokocha. Polecam.

Urocza powieść. O wartości cierpliwości. O byciu "jabłkową panienką", czyli oczekiwaniu aż ktoś nas podniesie, pokocha. Polecam.

Bardzo ciepła historia o walce z przeciwnościami losu i o sile miłości matki do córki. Czytało się naprawdę dobrze, fabuła jest bardzo przewidywalna, ale chwyta za serce.

Bardzo ciepła historia o walce z przeciwnościami losu i o sile miłości matki do córki. Czytało się naprawdę dobrze, fabuła jest bardzo przewidywalna, ale chwyta za serce.