„Dlaczego w nowoczesnym kraju, w Polsce, kobiety drepczą za mężczyznami jak kobiety Trzeciego Świata za mężem i wielbłądem? Dlaczego nie umiemy wywalczyć sobie praw, a inne Europejki to potrafiły? Może jesteśmy zbyt ograniczone swym losem i cierpieniem, a te, które są zadowolone, nie zawracają sobie głowy ‘problemami’. Z braku czasu, społecznej inteligencji? Nie mamy poczucia obywatelskości. To budzi się w Polsce, gdy kraj ginie. Polska jest kobietą, kobiety giną przywalone nieszczęściem.”

Taka konstatacja może wzbudzić złość, a ze złości różne rzeczy się rodzą. W tym przypadku wściekłość pchnęła do boju pisarkę, a wiadomo, że narzędziem walki pisarza jest pióro. By nie marnować więc czasu, Gretkowska opublikowała ponad półtora roku temu w „Przekroju” słynny „Manifest”, który miał zapoczątkować pospolite ruszenie Polek po swoje prawa. Ruch „Polska jest Kobietą” stał się podstawą do stworzenia Partii Kobiet, a jej liderką została sama pisarka. Każdy z nas przez ostatni rok mógł śledzić poczynania owej partii, znamy wszyscy jej losy, ale „Obywatelka”- ostatnia książka autorki „ Europejki”- ukazuje nam coś, czego nie mogliśmy zobaczyć w mediach. Gretkowska bowiem odsłania przed czytelnikami kulisy swych politycznych perypetii, nadając im formę pamiętnika, dopełniając tym samym swą diarystyczną trylogię (wcześniej była „Polka”, a po niej „Europejka”).
Dziennik można czytać na kilku płaszczyznach. Podstawowym tematem jest oczywiście proces tworzenia się nowej partii politycznej. Gretkowska nie analizuje, przedstawia jedynie fakty, ocenę pozostawiając czytelnikowi. Na tym poziomie tekstu poznajemy pisarkę od zupełnie innej strony, obserwujemy jak dojrzewa w niej obywatelska odpowiedzialność. Czytelnik staje się świadkiem wielu sukcesów, ale też i porażek, zostaje wciągnięty w świat, w którym czas ciągle gdzieś goni, a ludzie nie zawsze są chętni do pomocy. Gretkowska jednak wierzy w siłę kobiet, ale zdaje też sobie sprawę z tego, że płeć piękna zawsze będzie tłamszona. W „Obywatelce” możemy znaleźć na to wiele przykładów.
W tym szalonym pędzie trzeba jednak wyłuskać kilka chwil dla bliskich i tu otwiera się kolejna czytelnicza perspektywa diariusza- życie rodzinne. Notatki dotyczące córki pisarki są jednymi z najbardziej pogodnych fragmentów dziennika. Bije z nich ciepło i humor. Sześcioletnia Pola to bardzo inteligentna młoda dama, która na wszystko ma swoją odpowiedź i zazwyczaj trzyma sztamę z tatą. Piotr- partner Gretkowskiej- ujmuje natomiast cierpliwością i dużymi pokładami wyrozumiałości połączonymi z umiejętnością empatii. Fragmenty z familijnymi anegdotami odrywają nas na chwilę od „brudnej” polityki, są pisane innym językiem, bardziej metaforycznym, zdania natomiast są przesiąknięte sensualnymi porównaniami.
„Obywatelka” to również zapis intelektualnych spostrzeżeń. Bohaterka jest bowiem kobietą, która uczestniczy nie tylko w życiu politycznym, ale też i kulturalnym. Mamy tu więc spisane refleksje dotyczące filmów, muzyki, wystaw i jeszcze wielu innych artystycznych wydarzeń.
Lustrem dla zdarzeń teraźniejszych zdaje się być czwarta płaszczyzna „Obywatelki”, a mianowicie- płaszczyzna wspomnieniowa. Gretkowska często wraca pamięcią do swojej opozycyjnej przeszłości, zestawiając ją ze współczesnymi doświadczeniami. Nic się w sumie nie zmieniło. Wrogiem nadal pozostała ludzka głupota i chęć zdobycia władzy.
Gretkowska postrzegana jest jako skandalista, która chce zwrócić na siebie uwagę swoimi kontrowersyjnymi tekstami, „Obywatelka” przekreśla ten wizerunek i ukazuje czytelnikowi kobietę dojrzałą, uparcie dążącą do celu. Z tych pamiętnikowych zapisków bije niesamowita wiara w to, że rzeczy pozornie nieosiągalne, są na wyciągnięcie ręki.

„Dlaczego w nowoczesnym kraju, w Polsce, kobiety drepczą za mężczyznami jak kobiety Trzeciego Świata za mężem i wielbłądem? Dlaczego nie umiemy wywalczyć sobie praw, a inne Europejki to potrafiły? Może jesteśmy zbyt ograniczone swym losem i cierpieniem, a te, które są zadowolone, nie zawracają sobie głowy ‘problemami’. Z braku czasu, społecznej inteligencji? Nie mamy...