Dawno już w moje ręce nie wpadło coś, co pochłonęłoby mnie tak bardzo jak powieść Kabat. Zaledwie kilka znaczących postaci, prosta konstrukcja, nieprzesadzony język, a jednak historia, która na długo zapada w pamięć.

Dwudziestosześcioletnia Anna mieszka wraz z rodziną w Warszawie. Pewnego dnia zostaje razem z siostrą i jej synkiem pojmana w łapance na jednej z ulic. Jeszcze przed przesłuchaniem wpada w oko niemieckiego oficera, nadzorcy oflagu. Ten postanawia uczynić z niej swoją osobistą asystentkę, a także damę do towarzystwa. Stojąc przed wyborem – zgoda na warunki oficera lub obóz Anna godzi się na poniżającą dla niej propozycję. Tak zaczyna się dla niej nowe życie z dala od rodziny, w ukryciu, z mężczyzną, którego uznaje za wroga i którego nie chce i nie może zaakceptować.

„Historia panny Brandt” to powieść nie tylko o wojnie. Tak naprawdę dotyka innego problemu – tego, przed którym staje Anna. Jak żyć z wrogiem pod jednym dachem i jednocześnie pozostać patriotką, czy i jak tłumić w sobie naturalne, choć sprzeczne z przekonaniami uczucia. Z jednej strony tęsknota za rodziną, niechęć do prześladowcy, z drugiej świadomość, że sprzeciwienie się jego woli może oznaczać śmierć najbliższych.

Trafiony pomysł na powieść, doskonale ubrany w słowa i uczucia. Jedyne co można Kabat zarzucić to to, że historia została mało rozwinięta. Można było napisać nieco więcej, bo gdzieś między wierszami pojawia się odczucie, że brakuje szczegółów. Mimo to absolutnie warto, szczerze polecam.

Dawno już w moje ręce nie wpadło coś, co pochłonęłoby mnie tak bardzo jak powieść Kabat. Zaledwie kilka znaczących postaci, prosta konstrukcja, nieprzesadzony język, a jednak historia, która na długo zapada w pamięć.

Dwudziestosześcioletnia Anna mieszka wraz z rodziną w Warszawie. Pewnego dnia zostaje razem z siostrą i jej synkiem pojmana w łapance na jednej z ulic....