Książka bardzo słaba, szczególnie druga jej połowa. Z początku autorka wydaje się, że miała koncepcję i wypadało całkiem nieźle, potem straciła wątek i w kółko się powtarzała. Główni bohaterowie wciąż wspominają Łazariewo. Tyle razy powtórzono to słowo, że aż mi się niedobrze robiło, gdy kolejny raz słyszałem (słuchałem tej książki) to słowo. Rozumiem, że bohaterowie cierpią z powodu rozstania, ale można to ciekawiej opisać.
Dodatkowo na początku książki Edward i Viki mają swoje życie, które jest tłem dla cierpienia bohaterki. Dzięki temu książka nie jest nudna, bo jest wiele wątków. Niestety później oboje zostają zredukowani do cieni, które podążają za bohaterką, wogóle nie mają własnego życia. Nie ma innych wątków i książka po prostu robi się nudna.
Tak jak pierwszą książkę (Jeździec miedziany) gorąco polecam (może tylko za dużo tam seksu), tak tą książkę warto przeczytać do połowy. Z pierwszej połowy można się dowiedzieć wiele o młodości Aleksandra, co jest całkiem zajmujące.

Książka bardzo słaba, szczególnie druga jej połowa. Z początku autorka wydaje się, że miała koncepcję i wypadało całkiem nieźle, potem straciła wątek i w kółko się powtarzała. Główni bohaterowie wciąż wspominają Łazariewo. Tyle razy powtórzono to słowo, że aż mi się niedobrze robiło, gdy kolejny raz słyszałem (słuchałem tej książki) to słowo. Rozumiem, że bohaterowie...