Wróciłam do czytania po dłuższej przerwie. I z pewnością po to ,aby przeczytac "Jeźdźca miedzianego". Nie mogłam trafic na lepszą powieśc właśnie teraz kiedy na nowo odkrywam literaturę. Niezwykle ciepła, napawająca dobrymi emocjami i napisana z rozmachem historia młodej Rosjanki Tatii i rosyjskiego oficera na tle wydarzeń wojennych: "Gdyby nie żyła, oznaczałoby to ,że Bóg też umarł(..)Chaosem była wojna. Natomiast Tatiana była ładem. Uporządkowaną materią w nieskończonej przestrzeni.Była chorążym dźwigającym sztandar męstwa, sztandar za którym Aleksander przemierzył tysiąc sześcset kilometrów, za którym dotarł ,aż nad Kamę, aż nad Ural"
Bo ją kochał. Jej Szura. Czytając kolejną stronę, nie mogłam wyjśc z podziwu, że można wypełnic słowami ponad 700 stron,gdzie żadne z nich nie jest zbędne. Nie opuściłam ani jednej linijki. Wszystko było na miejscu w tej historii. Rodzące się wbrew wszystkiemu uczucie,pokazane bez zbędnego patosu ,sposób w jaki Aleksander trwał przy Tatianie wywoływał miłe uczucia: "Kiedy jesteś ze mną ,nie musisz się o nic martwic. Wszystkim się zajmę.", zmagania bohaterów i ich życie codzienne w oblężonym przez Niemców Leningradzie.
W tej powieści odnajdujemy nadzieję i wiarę, że człowiek może przetrwac naprawdę wiele.
"Jeździec miedziany to cudowna powieśc, która przypomniała mi jaką przyjemnością może byc czytanie. Obrazy z kart tej książki wciąż powracają. I jedyne co mogę dziś zrobic,to zamówic kolejną częśc- "Tatiana i Aleksander" :)
P.S. Nie należy każdej książki rozpatrywac w kategorii -arcydzieło-.
Nawet jeśli autorka rozminęła się w którymkolwiek momencie z
prawdą historyczną- czy to istotne, jeśli naprawdę dobrze się
bawiłam?

Wróciłam do czytania po dłuższej przerwie. I z pewnością po to ,aby przeczytac "Jeźdźca miedzianego". Nie mogłam trafic na lepszą powieśc właśnie teraz kiedy na nowo odkrywam literaturę. Niezwykle ciepła, napawająca dobrymi emocjami i napisana z rozmachem historia młodej Rosjanki Tatii i rosyjskiego oficera na tle wydarzeń wojennych: "Gdyby nie żyła,...