Możliwe spojlery (duh.), ale nie sądzę, bo szkoda zdradzać treść tak dobrej książki.

Niektórzy ludzie po znacznych ilościach alkoholu rozbijają się na ulicach, inni grzecznie idą spać. A jeszcze inni, w tym ja, przynoszą książki z domów innych ludzi, mimo że ich własne półki na książki uginają się pod ciężarem nieprzeczytanych pozycji. Szczerze, gdy rano zobaczyłam to tomiszcze na moim stoliku nocnym, to zrobiło mi się słabo. Ale trzeba było chwycić byka za rogi i udawać, że to był bardzo świadomy wybór i wcale nie nadprogramowa książka na liście czytania.
Wzgórze psów zaczyna się intrygująco, bo od rozdziału z perspektywy postaci, której nie znamy, nie wiemy gdzie jest i przede wszystkim, której coś się stało. Książka wciąga i pochłania i ciężko się od niej oderwać, bo chce się już wiedzieć o co chodzi i jak się wydarzyło i dlaczego.
Rozdziały podzielone są na perspektywy różnych postaci, w większości głównego bohatera Mikołaja i jego żony Justyny. Dość szybko da się wciągnąć w wir wydarzeń w Zyborku, tej małej zapadłej wsi, która jest taka jak wszystkie inne, tylko chyba gorsza. Mi bliższy był Mikołaj, przynajmniej przez większość książki, jako że sama wyjechałam z Pipidówkowa Wielkiego (;D). Z drugiej strony raczej bardziej odpowiada mi postawa Justyny, która wzdryga się na tę małomiasteczkowość. Wierzcie mi, sama się wzdrygałam niejednokrotnie. Viva la cywilizacja!
Tym, co może sprawiać największe problemy, jest fakt, że narracja prowadzona jest przez bohaterów, których myśli potrafią nagle przeskoczyć z wydarzeń teraźniejszych do przeszłości. Jest to jednak bardzo dobrze napisane, więc o ile czyta się w skupieniu, a nie tylko przesuwa wzrokiem po stronie, to nie powinno się zgubić. Tym bardziej, że ten sposób prowadzenia narracji sprawia, że łatwiej się wczuć w klimat powieści, a tajemnice są odkrywane po kawałeczku.
Mnie przede wszystkim urzekł klimat i to, że mimo mnogości postaci, wszyscy byli naprawdę charakterystyczni i mogłam ich zapamiętać, a to naprawdę jest wyczyn w moim przypadku. Również zakończenie, którego nie dało się przewidzieć, jest wielkim plusem.
Zresztą zakończenie! To, jak bardzo mnie ono zniszczyło, było wręcz porażające. Wprawdzie wolałabym, żeby sprawa z Justyną potoczyła się inaczej, ale rozumiem, rozumiem.
Polecam tę książkę z całego serca, bo po jej przeczytaniu człowiek czuje się jednocześnie pusty jak balonik, bo nagle opadają wszystkie emocje i bardzo nasycony, jak po dużej pizzy. A to rzadkie uczucie.

Możliwe spojlery (duh.), ale nie sądzę, bo szkoda zdradzać treść tak dobrej książki.

Niektórzy ludzie po znacznych ilościach alkoholu rozbijają się na ulicach, inni grzecznie idą spać. A jeszcze inni, w tym ja, przynoszą książki z domów innych ludzi, mimo że ich własne półki na książki uginają się pod ciężarem nieprzeczytanych pozycji. Szczerze, gdy rano zobaczyłam to...