Paulo Coelho. Jeszcze z dziesięć lat temu znajomość jego dzieł była obowiązkowa by zabłysnąć w towarzystwie, piętnaście lat temu Coelho to była słodka tajemnica literackich snobów, dziś wstyd się publicznie przyznać do sięgania po jego wypociny. Uznany za pseudofilozofa jest dziś czołowym obiektem kpin i żartów (zwłaszcza internautów). A jak to z nim naprawdę jest chciałem się sam przekonać. Kiedyś gdzieś tam przeczytałem "Alchemika" ale bardziej z przymusu, później miałem ciekawszych pisarzy do sprawdzenia i o Coelho zapomniałem. A chciałbym być sprawiedliwy w jego ocenie, nie opierać się jedynie na internetowych memach i masowym przeświadczeniu. Dlatego sięgnąłem po zbiór "Życie. Myśli zebrane", wybór sentencji z powieści tego Brazylijczyka, ponoć najlepiej charakteryzujących jego twórczość. Czy jego złote myśli są naprawdę takie słabe i banalne jak się o nich mówi? ...i już mam odpowiedź: tak są.

Z tego Coelho to naprawdę niezły szarlatan i spryciarz. Trzeba przyznać że miał pomysł na wypromowanie się: pisz powszechnie znane życiowe prawdy, oczywiste oczywistości, ale ubieraj je w piękne słowa i wygłaszaj je tonem mędrca, pozorując tym samym ich głębię. Jak widać wielu ludzi się nabrało. Bo nie chodzi o to że jego myśli nie są trafione, owszem są, ale ocierają się niemal o stwierdzenia faktów. Praktycznie wszystkie te jego sentencje kończą się kropką, nigdy pytaniem. Najlepszych pisarzy cechowało to że zadawali pytania skłaniające do myślenia. Coelho natomiast jakby na wszystko miał gotowe recepty. Całą jego filozofię życia można streścić następująco: Marzenia są po to by je spełniać. Kto nie ryzykuje ten nie ma. Kto podróżuje ten zyskuje, a kto siedzi na dupie ten nie zyskuje. Chwytaj dzień. Każdy dzień jest przygodą. Miłość może wszystko. A nad wszystkim czuwają anioły i dobry Pan Bóg itp. itd.

Żeby nie było, jedna na dziesięć jego złotych myśli jest całkiem niezła, można się z nią w stu procentach zgodzić, jedna na dwadzieścia jest natomiast warta powiedzenia na głos (zapamiętania już niekoniecznie bo i tak brak w tym wszystkim czegoś odkrywczego, jakieś zupełnie twórczej myśli). Stąd moja ocena 3/10 a nie 1/10. To i tak marny wynik. Być może nie jestem taki do końca sprawiedliwy oceniając wyrwane z kontekstu powieści cytaty. Być może tam w tej opowieści nabierają one więcej sensu? Nie mam chyba jednak ani siły, ani ochoty, ani czasu by sprawdzać Paula Coelho w pełnej wersji. Już i tak strasznie umordowałem się z tą krótką książeczką. Poprzestanę chyba na zaznajomieniu się z takim "the best of" Coelho. Skoro rdzeń jego twórczości prezentuje się tak marnie to nie chce sprawdzać całej reszty. Internauci mieli jednak rację.

Paulo Coelho. Jeszcze z dziesięć lat temu znajomość jego dzieł była obowiązkowa by zabłysnąć w towarzystwie, piętnaście lat temu Coelho to była słodka tajemnica literackich snobów, dziś wstyd się publicznie przyznać do sięgania po jego wypociny. Uznany za pseudofilozofa jest dziś czołowym obiektem kpin i żartów (zwłaszcza internautów). A jak to z nim naprawdę jest chciałem...