Początek współczesnego terroryzmu przypada na koniec XIX wieku w Rosji. Po tej pierwszej fali, terroryzmu anarchistycznego, przychodzą następne, terroryzm antykolonialny, terroryzm nowej lewicy i wreszcie, od roku 1979 terroryzm religijny, zapoczątkowany wydarzeniami w Afganistanie oraz rewolucją irańską. Klasyfikację taką zaproponowała amerykańska uczona Audrey Kruth Cronin w swojej książce, wydanej w 2009 roku, How Terrorism Ends, Understanding the decline and demise of terrorist campaigns. Wspólnymi atrybutami tak zdefiniowanych współczesnych terrorystów są - pisze autor - bomby, brody i plecaki.

Każda z dotychczasowych fal terroryzmu trwała około czterdziestu lat. Czy to znaczy, że ta obecna wygaśnie w roku 2019? Nawet jeśli, nie będzie to koniec terroryzmu, po prostu nastanie jakiś nowy jego etap. Obok autorki cytowanej powyżej powołuje się Kacper Rękawek na dziesiątki innych swoich kolegów, zajmujących się zawodowo badaniem terroryzmu, proponujących różne jego mniej lub bardziej całościowe teorie. Nie wszystkich traktuje z jednakowym respektem. Podstawowym źródłem jego przemyśleń są bowiem praktycy, i to z obydwu stron, czyli (byli) terroryści oraz antyterroryści, z różnych formacji. Wśród tych pierwszych najwięcej jest byłych bojowników rozmaitych frakcji IRA, często po wieloletnich wyrokach. Od jednego z nich, dla którego "człowiek z dużą bombą" to państwo, zapożyczył autor tytuł książki.

Kacper Rękawek nie proponuje swojej teorii. Jego celem jest dostarczenie wiedzy wykraczającej poza dociekania teoretyków. Przywołując obserwacje praktyków używa ich języka, często naszpikowanego dosadnymi kolokwializmami. Nie jest to więc dzieło naukowe, ale niewątpliwie jest to książka bardzo ciekawa. Rozczarowani jednak mogą być ci, którzy oczekiwaliby odrębnego, pogłębionego potraktowania terroryzmu islamistycznego, na czele z Al Kaidą i ISIS. Wychodząc z założenia, że pewne mechanizmy działania, sukcesy i klęski są wspólne dla wszystkich grup terrorystycznych, uważa autor, że aby skutecznie walczyć z nimi, także z tymi dziś najgroźniejszymi, należy wyjść poza dociekania naukowe. Z kolei trochę zbulwersowani mogą być czytelnicy egzemplifikacją zjawiska, które wszyscy zajmujący się terroryzmem uznają za obecnie najbardziej palące, przynajmniej z punktu widzenia Europejczyków, także Polaków. Chodzi mianowicie o problem wyjeżdżających do państw, gdzie toczą się walki, a następnie powracających do swoich ojczyzn. W tym kontekście Rękawek pisze też o cudzoziemcach walczących w Ukrainie, i to po obu stronach toczącej się tam wojny. A jako że często wybór strony jest dla nich kwestią przypadku, na co podaje konkretne przykłady, zastanawia się, czy czasem po powrocie nie staną się ci młodzi ludzie animatorami nowych grup terrorystycznych. Na przykład w imię walki z żydowsko-amerykańskim imperializmem?

Początek współczesnego terroryzmu przypada na koniec XIX wieku w Rosji. Po tej pierwszej fali, terroryzmu anarchistycznego, przychodzą następne, terroryzm antykolonialny, terroryzm nowej lewicy i wreszcie, od roku 1979 terroryzm religijny, zapoczątkowany wydarzeniami w Afganistanie oraz rewolucją irańską. Klasyfikację taką zaproponowała amerykańska uczona Audrey Kruth...