Bardzo refleksyjna proza, bardzo malarska, pełna barw i zapachów. Jedna z tych, w których fabuła rozwija się i toczy dosyć nieśpiesznie, w rytm zmieniających się pór roku, a chociaż zdarzają się tu wypadki niespodziewane, to całość tchnie spokojem.

Mnie osobiście bardzo ta książka wyciszyła, w jakiś sposób napełniła otuchą, choć nie jest to żadne bezmyślne "pocieszadło", w którym na koniec piękna wychodzi za pięknego (i obowiązkowo: bogatego), po czym żyją długo i szczęśliwie. Przeciwnie, ta powieść raczej wskazuje, że największą siłę zyskuje się wtedy, gdy nauczymy się godzić z tym, co przynosi życie, oraz zaakceptujemy fakt, że piękne marzenia i szczytne plany rzadko się spełniają. Ale koniec jednej rzeczy, jednej sprawy jest zawsze początkiem czegoś nowego, może wcale nie gorszego, choć zupełnie innego od tego, co sobie zamierzyliśmy.

W powieści pojawia się gdzieś z boku postać jednej z moich ulubionych pisarek, Iris Murdoch, co dla mnie było dodatkową atrakcją. Przytoczona jest tu jej dyskusja filozoficzna z jednym z przyjaciół (nieistotne, czy odbyła się naprawdę, czy została stworzona przez autorkę z zapisków lub listów), w której pada zdanie: "Nawet filozof potrzebuje umocowania w życiu". O tym także jest ta książka - o wspólnej dla nas wszystkich (nie tylko filozofów) potrzebie umocowania w życiu. Może to być i siła czerpana z własnej czy - ogólnie - rodowej/narodowej przeszłości, i otwarcie na przyszłość, i wspomniana wyżej akceptacja zmian, i najzwyczajniej w świecie: życie z ludźmi, Z ludźmi, nie OBOK nich. Banalne, ale mam wrażenie, że coraz częściej nam to umyka.

Bardzo refleksyjna proza, bardzo malarska, pełna barw i zapachów. Jedna z tych, w których fabuła rozwija się i toczy dosyć nieśpiesznie, w rytm zmieniających się pór roku, a chociaż zdarzają się tu wypadki niespodziewane, to całość tchnie spokojem.

Mnie osobiście bardzo ta książka wyciszyła, w jakiś sposób napełniła otuchą, choć nie jest to żadne bezmyślne...