Opowiadania na pewno nie każdemu przypadną do gustu. Ale jeśli już się w ten gust wpasują, niewątpliwie zachwycą, tak jak było w moim przypadku.

Teksty są, ogólnie rzecz biorąc, zdecydowanie niepokojące, a każdy z nich wyrazisty, realny, czasem realny do tego stopnia, że ciarki przechodzą po plecach. I równocześnie zachęcający, by czytać dalej, by spróbować "rozgryźć" każdą z bohaterek, by poczuć, że nie wiadomo dokładnie, jak się skończy jej historia, ale że skończy się jakąś tragedią.

Intrygują mnie, choć zapewne niektórych by odrzuciły, opowiadania, do których napisania potrzebne są niebanalne (odrobinę chore, ale w pozytywny sposób) pomysły. Takie, których akcja nie dzieje się jawnie gdzieś tutaj, zaraz przede mną, a być może w jakimś skrytym przed światem miejscu - w rzeczywistości lub tylko w czyjejś wyobraźni.
Być może istnieją także kobiety, które, choć różnią się od siebie pod wieloma względami, łączy jedno - niebezpieczna część ich osobowości. A może nawet każda z kobiet taką cząstkę w sobie ma, choć na ogół chowa ją, przed nikim nie ujawniając albo nawet sama nie wie o jej istnieniu.

Ten cały niepokój przypomina mi pieśń "Pani pana zabiła". Podobny podczas czytania obu utworów. Nie odpychający, a raczej ekscytujący.
Polecam więc "Modliszki" wszystkim, którzy w podobnych historiach znajdują właśnie coś ekscytującego.

Opowiadania na pewno nie każdemu przypadną do gustu. Ale jeśli już się w ten gust wpasują, niewątpliwie zachwycą, tak jak było w moim przypadku.

Teksty są, ogólnie rzecz biorąc, zdecydowanie niepokojące, a każdy z nich wyrazisty, realny, czasem realny do tego stopnia, że ciarki przechodzą po plecach. I równocześnie zachęcający, by czytać dalej, by spróbować "rozgryźć"...