Spotkałam się z opiniami, że tom drugi przewyższa pierwszą część trylogii, że z czasem Wendig się poprawi i napisze dobrą książkę. Innymi słowy: było źle, będzie lepiej, bo już gorzej być nie może.

Moja pierwsza uwaga odnosi się do tłumaczenia. Styl Wendiga drażni, gdyż autor posługuje się prostym językiem, krótkimi zdaniami i - o zgrozo - czasem teraźniejszym. Tłumaczka pierwszego tomu zmniejszyła poziom czytelniczego cierpienia i zastosowała bardziej przystępny czas przeszły. Niestety Anna Hikiert postanowiła pozostać bliżej oryginalnego tekstu.

Kolejna kwestia to interludia, znane już z poprzedniego tomu. Autor nie rezygnuje z tego charakterystycznego dla siebie, można rzec, zabiegu, jednak tym razem ich wykorzystanie wydaje się bardziej uzasadnione. Nie zmienia to faktu, że "Dług życia" z powodzeniem mógłby zostać skrócony o kilkadziesiąt stron, bez większej szkody dla fabuły.

Zdecydowanie zachęcam, by przed sięgnięciem po "Dług życia" najpierw zapoznać się z tomem pierwszym i nakreślonymi w nim postaciami, a następnie zadać sobie pytanie, czy dla tych bohaterów, Sinjira, Jas (raczej nie dla Norry), warto kontynuować tę przygodę. Dla wielkiej admirał Rae Sloane - być może - warto.

Spotkałam się z opiniami, że tom drugi przewyższa pierwszą część trylogii, że z czasem Wendig się poprawi i napisze dobrą książkę. Innymi słowy: było źle, będzie lepiej, bo już gorzej być nie może.

Moja pierwsza uwaga odnosi się do tłumaczenia. Styl Wendiga drażni, gdyż autor posługuje się prostym językiem, krótkimi zdaniami i - o zgrozo - czasem teraźniejszym. Tłumaczka...