Artykuł oznaczony cyfrą 7 w niniejszym zbiorze, "Czy istnieje problem fikcjonalnego dyskursu", to filozoficzne 10/10. Potężny, ale nader zwięzły, syntetyczny tekst, w którym Rorty próbuje rozliczyć się z kolejnymi filozoficznymi propozycjami w kwestii tego, jak należy prawidłowo przedstawiać funkcjonowanie języka, by na końcu obnażyć wspólny im wszystkim, parmenidesowski rdzeń. Morał jest doskonale znany, gdyż krąży we wszystkich pozostałych dziełach filozofa, ale nie ujmuje to niczego brawurze wykonania - Zachodnia filozofia napędzana jest lękiem przed utratą kontaktu z rzeczywistością, w związku z czym nie ustaje w próbach wypracowania pewnej, niewrażliwej na kontekst procedury, która zadziałałaby niczym epistemologiczny potrzask i uczyniła nas niewolnikami prawdy. Nie ma jednak szans na powodzenie takiego projektu, napomina Rorty, a kultura, na której powinno nam zależeć, to kultura wolna od tego lęku.

Gdybym miał wskazać top3 najciekawszych tekstów zbioru (i zarazem takich, które łącznie dostarczają najwięcej amunicji przeciw wszelkim przyczynowym eksternalizmom), to pozostałymi dwoma byłyby "Wstęp" i "Świat na dobre utracony". Ale oczywiście całość jest warta lektury. Nie mogę też nie wspomnieć o subtelnych ukłuciach rozbrajającej ironii, jak na przykład: "Epistemologia nadal wygląda atrakcyjnie dla słabych tekstualistów. Uważają oni, że jeśli się uzna, iż poeta ma jakąś epistemologię, to prawi mu się tym komplement".

Artykuł oznaczony cyfrą 7 w niniejszym zbiorze, "Czy istnieje problem fikcjonalnego dyskursu", to filozoficzne 10/10. Potężny, ale nader zwięzły, syntetyczny tekst, w którym Rorty próbuje rozliczyć się z kolejnymi filozoficznymi propozycjami w kwestii tego, jak należy prawidłowo przedstawiać funkcjonowanie języka, by na końcu obnażyć wspólny im wszystkim, parmenidesowski...