Ostroga wywerna, coś więcej niż zwykły śmieć, od piętnastu pokoleń gnijąca w krypcie.. i ma się o tym przekonać Giogi Vyvernspur (swoją drogą, adekwatne nazwisko, nie ma co). Znany z porpzedniej części mężczyzna, choć występował raczej epizodarnie, niż jakoś poważnie, zyskał sobie nawet moją sympatię swoją nieporadnością. W tej książce poznajemy go lepiej.

Akurat na czas, kiedy wraca z wypraw po świecie, by dowiedzieć się, że owa ostroga... została skradziona. I to nie przez byle kogo a... jeśli czytaliście poprzednią część, to nie, nie przez Olive, choć ta bardka przewija się przez karty powieści nader często. Jeśli nie czytaliście, nie oszczędzę wam przyjemności płynącej z tej szybkiej rozrywki. Szybkiej, bo autorzy trzymają poziom. jasne, sytuacje bywają infantylne i absurdalne, momentami pozbawione jakiegokolwiek sensu, ale... całokształcie ksiązka nie nuży, ale zaskakuje co strona. Podobało mi się też przedstawienie bohaterów: spokojnego wuja, apodyktycznej ciotki, kuzynostwa o różnych charakterach: zakochanych i dumnych rodziców oraz rodzeństwa, gdzie to brat jest "tą silniejszą" stroną. Wyjaśnienie zachowań w finale okazuje się nader trafną analizą psychologiczną.

Sama lektura jest przyjemna, lekka i intrygująca. Poszukiwania tytułowego "ostroga", kontakty ze strażniczką krypty i nieumarłymi, likantropia. Poznanie rodu Wyvenspurów, magia, tajemnica, miłośći... osiołek. Tak! Dokładnie tak! Osiołek! który zresztą w kieszeni (tak) ma coś ważnego. Motyw z osiołkiem był dla mnie o tyle absurdalny, co genialny, i wręcz momentami ocierałam łzę rozbawienia.

Smaczku dodaje sama Olive i Kamień Poszukiwacza, tytuł całej trylogii w końcu. O ile sam kamień jest zrozumiały, tak bardka... Bardka po prostu jest. Jako swoista siła napędowa, równoważnia dla wielu kwesti i element rozśmieszający. Jest tajemnica, jest potężny przeciwnik, jest piękna kobbieta, i są wszystkie czynniki niezbędne, by opowieść ze świata Zapomnianych Krain po prostu była dobra.

Zachęcam i polecam.

http://kaginbox.blox.pl/2016/05/Ostroga-wywerna.html

Ostroga wywerna, coś więcej niż zwykły śmieć, od piętnastu pokoleń gnijąca w krypcie.. i ma się o tym przekonać Giogi Vyvernspur (swoją drogą, adekwatne nazwisko, nie ma co). Znany z porpzedniej części mężczyzna, choć występował raczej epizodarnie, niż jakoś poważnie, zyskał sobie nawet moją sympatię swoją nieporadnością. W tej książce poznajemy go lepiej.

Akurat na czas,...