Czytałam "Burzę" wiele razy. I za każdym razem - klimat tego utworu - mnie uwodzi. Zupełnie tak - jakby zaczynały działać czary!

Nigdy nie określiłabym tego dramatu jako komedię. Nie ma też w nim wiele z romansu (choć wątek Mirandy i Ferdynanda ma duży urok:).

"Burza" to dramat magiczny. Dosłownie! Fantastyka tego dramatu oddziałuje z taką siłą - że cały czas zastanawiam się nad tym, czy rzeczywiście byłam świadkiem burzy, rozbicia statku, czy rzeczywiście słyszałam rozmowy Prospera, Ariela, Kalibana, Mirandy, Ferdynanda, Gonzala? Czy to wszystko - cały zamysł Prospera, cała jego intryga - rzeczywiście miała miejsce?

Uwielbiam wszystkie rozmowy Ariela i Prospera. Zwłaszcza pierwszą - gdy Ariel wprost domaga się wolności. Ariel to jedna z najwspanialszych postaci szekspirowskich. A w kontekście całego dramatu - pragnienie wolności Ariela jest tym bardziej czarujące i zastanawiające - że on, w gruncie rzeczy był wolny. Od początku, widzimy jak bardzo przywiązany jest do Prospera, jak bardzo go chroni, jak zaangażowany jest w całą intrygę i zemstę - od rozpętania burzy zaczynając! Ariel nigdy nie wypełniałby rozkazów Prospera - gdyby tego nie chciał. Wolał przecież niewolę z rąk czarownicy Sykoraks i wieloletnie cierpienie - zaklęty w sosnę - niż wypełniać jej rozkazy. I roześmiałam się na koniec, kiedy Prospero zaprasza wszystkich do swojej jaskini, i kiedy wprost - osobno! - zwraca się do Ariela: "Racz wejść do mojej celi":). Nie ma to jak ostatni rozkaz - przed pełną wolnością:). I tak sobie myślę, że Ariel pewnie nigdy nie opuści Prospera.

Zastanawiające są też więzi Prospera i Kalibana. To trochę relacja pana i niewolnika, trochę mistrza i nauczyciela, trochę ojca i syna. Kaliban to, w gruncie rzeczy, postać tragiczna.

"Burza" to jedno z najwspanialszych dzieł Szekspira. Mogę o tym dramacie dyskutować bez końca. Myślę, że interpretacji tego utworu, związków i uczuć bohaterów - jest więcej. Ten dramat to także wielka inspiracja dla innych powieści i innych autorów.

Czytałam ten dramat w przekładach Stanisława Barańczaka i Leona Urlicha. Nieznacznie różnią się od siebie - ale oba tłumaczenia są doskonałe.

Czytałam "Burzę" wiele razy. I za każdym razem - klimat tego utworu - mnie uwodzi. Zupełnie tak - jakby zaczynały działać czary!

Nigdy nie określiłabym tego dramatu jako komedię. Nie ma też w nim wiele z romansu (choć wątek Mirandy i Ferdynanda ma duży urok:).

"Burza" to dramat magiczny. Dosłownie! Fantastyka tego dramatu oddziałuje z taką siłą - że cały czas zastanawiam...