jeśli coś chce się zabrać na bezludną wyspę, należałoby się choć trochę wytłumaczyć, dlaczego spośród tych setek, a może i tysięcy książek pojedzie właśnie ta. co w niej jest takiego nadzwyczajnego?
otóż dla mnie wszystko.

dobrze, może moja opinia będzie poważnie skażona bezkrytycznym wręcz uwielbieniem dla Dubravki, którą we własnej osobie najchętniej zaprosiłabym na tę wyspę, żeby pisała, i pisała, i pisała, i pisała…

historia przymusowej emigrantki w Amsterdamie jest w równym stopniu przejmująca, co wysoce prawdopodobna. posiadane wykształcenie i przebyta w ex-ojczyźnie droga zawodowa stawia ją tylko trochę wyżej wśród innych młodych uciekinierów kategorii C, D, a może i dalszych, a którzy mimo wszystko decydują się nie zrywać więzów z bolesną przeszłością i poddają się trudnej wiwisekcji uwalniającej drzemiące w nich demony.

rzecz jest o tym, jak przytłaczające jest poczucie niższości tułaczy w nowych ojczyznach i to, jak na podstawie niespokojnych spojrzeń rzucanych dookoła rozpoznają się natychmiast wśród tysięcy ludzi na ulicach tego spokojnego multi-kulti miasta. także o tym, jak ogromna jest w nich potrzeba odreagowania i krzyku, od którego pękałyby szyby w oknach tak obywateli Europy „A” jak i polityków w ich własnym kraju. jakim kraju? no właśnie, tego kraju już nie ma…

rola katalizatora dla tylu połamanych życiorysów nie ma prawa doczekać się bisów. w praktyce, bo w teorii Dubravka ma na bis całkiem zgrabny pomysł.

jeśli coś chce się zabrać na bezludną wyspę, należałoby się choć trochę wytłumaczyć, dlaczego spośród tych setek, a może i tysięcy książek pojedzie właśnie ta. co w niej jest takiego nadzwyczajnego?
otóż dla mnie wszystko.

dobrze, może moja opinia będzie poważnie skażona bezkrytycznym wręcz uwielbieniem dla Dubravki, którą we własnej osobie najchętniej zaprosiłabym na tę...