Książka od dawna spoczywała na półce rodzinnej biblioteki, ale na poważnie zainteresowała mnie mniej więcej rok temu. Świadomie mijałam ją sądząc, że o Janie Pawle II najważniejsze już powiedziano i to wielokrotnie przy różnych okazjach, zatem nie ma większego sensu drobiazgowe studiowanie całego ćwierćwiecza jego pontyfikatu. Ostatecznie do lektury popchnął mnie tekst księdza Józefa Tischnera “Na drodze do Emaus, czyli Papież i jego krytycy” - tu w roli wstępu - który szczerze polecam, lecz nie tylko jako wprowadzenie, a raczej jako samodzielne, inspirujące do refleksji filozoficzne rozważania nad spuścizną życia i dzieł Ojca Świętego.

Tischner powraca do momentu wyboru Karola Wojtyły na głowę Kościoła. Uwagę skupia na nadziejach i oczekiwaniach pozostających w opozycji do siebie stronnictw, wychodzących naprzeciw nowemu Papieżowi. Oczekiwaniach nie do pogodzenia, nie do zaspokojenia. W nich Tischner odnajduje symptomy - jak to określa - “dramatu czasu”, przez który należy rozumieć pewnego rodzaju tęsknotę człowieka do rozpoznania własnych wartości i pragnień w wartościach i pragnieniach innego, a przez to utożsamienie, do “usankcjonowania” ich. “Każda siła chciała mieć Papieża dla siebie” (J. Tischner, “Na drodze do Emaus…”). Ostatecznie musiało więc pojawić się rozczarowanie. Rozczarowanie i krytyka, u podnóża których autor mimo wszystko umieszcza uznanie i podziw. Papież-Polak nie był po to by wszystkich zadowolić, ale by rzucić człowiekowi wyzwanie dialogu w imię dobra.

Przyznaję, że wielokrotnie wracałam do tego tekstu, za każdym razem odnajdując w nim nową głębię i wartość. Tekst można przeczytać też w zbiorze esejów ks. Tischnera “Ksiądz na manowcach”.

Co do samej książki, powstała ona by upamiętnić dwudziestopięciolecie pontyfikatu Jana Pawła II. Stanowi zatem świadectwo jego życia, a przede wszystkim misyjnej działalności jako głowy Kościoła, adwokata praw człowieka, obrońcy pokoju i wartości. Autor, Janusz Poniewierski, podąża za Papieżem rok po roku przedstawiając najważniejsze wydarzenia, wyzwania z jakimi ten musiał zmierzyć się zarówno wewnątrz Kościoła, jak i w polityce światowej. Za każdym razem osobną uwagę poświęca pielgrzymkom, oficjalnym spotkaniom, pamiętnym gestom i słowom. Podobnie rzecz ma się z papieskimi dokumentami, beatyfikacjami czy kanonizacjami. Wbrew moim początkowym podejrzeniom i obawom książka nie ma ani wyłącznie sprawozdawczego, ani przytłaczająco patetycznego charakteru. Jest dużo ciekawsza, niżby się zapowiadało, a to dlatego, że autor nie pomija tego, co niewygodne.

Jak zostało to naświetlone wcześniej, Papież w pewnym sensie rozczarowywał. Jego nauki nie zawsze szły w parze z oczekiwaniami wiernych czy biskupów - nie wspominając o politykach. W takich momentach musiał stawać twarzą w twarz z krytyką dowodząc, że leżące u podstaw tej nauki ideały i wartości są niepodważalne, a jej konsekwencje zbyt doniosłe by móc mówić o ustępstwach. Podobną narrację przyjmuje autor “Pontyfikatu”, bowiem tylko docierając do źródła można zrozumieć prawdziwy sens słów Papieża. Oczywiście nie są to głęboko filozoficzne czy teologiczne rozważania, więc kto by ich tu szukał zawiedzie się. Wszystko utrzymane jest w przystępnej formie. Jednak co istotne, to wyłaniający się obraz Papieża, nieco inny niż ten który znamy -
człowieka osamotnionego w przekonaniach.

W publikacji jest zdecydowanie zbyt wiele treści by można było przeanalizować wszystko. Czyta się dobrze i z ciekawością, choć są słabsze momenty i przy dłuższej lekturze można poczuć znużenie. Aczkolwiek to - uważam - kwestia tematu. Nie brakuje anegdot, z których słynął Papież. Opisy sytuacji prowadzone są w sposób lekki, ale nie trywialny. Wszystko ma swe źródło, racje, znaczenie i cel. Autor niczego nie spłyca i nie wybiela, nie pomija krytyki. Książka do polecenia dla zainteresowanych osobą Jana Pawła II. Ze względu na ogrom zawartych informacji uważam, że lepiej przejść przez nią małymi krokami, by po drodze za wiele nie pogubić.

mealibri.blogspot.com

Książka od dawna spoczywała na półce rodzinnej biblioteki, ale na poważnie zainteresowała mnie mniej więcej rok temu. Świadomie mijałam ją sądząc, że o Janie Pawle II najważniejsze już powiedziano i to wielokrotnie przy różnych okazjach, zatem nie ma większego sensu drobiazgowe studiowanie całego ćwierćwiecza jego pontyfikatu. Ostatecznie do lektury popchnął mnie tekst...